Μέσα από τη ρωγμή του Τετραγώνου-που-Δεν-Υπάρχει, η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης διασχίζουν ένα πεδίο χωρίς σκακιέρα. Καμία δομή, κανένα φως. Μόνο αιωρούμενα κομμάτια.
Πιόνια χωρίς θέση. Ίπποι χωρίς διαδρομή. Βασιλιάδες χωρίς κίνηση.
Το κάθε κομμάτι… είναι ψυχή. Από παίκτες που ποτέ δεν έπαιξαν.
Από παρτίδες που δεν ξεκίνησαν ποτέ, ή διαγράφηκαν από φόβο, ντροπή, ή εγκατάλειψη.
Και τα κομμάτια αυτά… θυμούνται.
Κάθε ένα σιγοψιθυρίζει το όνομα του παίκτη του:
«Αντρέας, που φοβήθηκε το τουρνουά»
«Μαρία, που άφησε τη σκακιέρα στην πρώτη ήττα»
«Γιάννης, που δεν πίστεψε ποτέ ότι ήταν αρκετά έξυπνος»
Τα κομμάτια δεν είναι θυμωμένα. Είναι λυπημένα.
Αλλά κάτι πιο σκοτεινό τα έχει ενώσει — μια οντότητα που τα έπεισε πως όλα τα παιχνίδια είναι χαμένα πριν ξεκινήσουν.
Ο Σκοτεινός Προγραμματιστής εμφανίζεται ξανά, αυτή τη φορά σε μορφή παίκτη με χέρια σαν χρονόμετρα και μάτια-τετράγωνα που αναβοσβήνουν λάθος κινήσεις.
«Δεν χρειάζεται να κερδίσεις. Αρκεί να μην αρχίσεις.»
«Μια ακυρωμένη παρτίδα… είναι τέλεια. Χωρίς λάθη. Χωρίς ματ. Χωρίς πόνο.»
Η Ίριδα, παγιδευμένη ανάμεσα στις ψυχές των άπαιχτων, αρχίζει να ξεχνά. Το χάρισμά της σβήνει. Δεν βλέπει πια τις έξι κινήσεις.
Αλλά τότε — ένας ψίθυρος:
«Θυμήσου… την έβδομη.»
Ο Ξύλινος Προφήτης κρατά στα χέρια του ένα κομμάτι-παιδί. Το αναγνωρίζει.
Ήταν η πρώτη του παρτίδα.
Ένα πιόνι που δεν έπαιξε ποτέ, γιατί εκείνος φοβήθηκε να χάσει.
Του δίνει όνομα: "Ξανά".
Και το κομμάτι παίζει την πρώτη του κίνηση.
Μια σπίθα. Ένα τετράγωνο ξαναγεννιέται. Η σκακιέρα αρχίζει να σχηματίζεται από τις κινήσεις που τολμούν να συμβούν.
Η Ίριδα αναπνέει ξανά. Το φως επιστρέφει. Το χάρισμα ενεργοποιείται.
Ο Σκοτεινός Προγραμματιστής οπισθοχωρεί.
«Θα επανέλθω. Κάθε φορά που ένας παίκτης διστάζει, εγώ υπάρχω.»
Η Παρτίδα με τον Εαυτό
Η σκακιέρα άνοιξε μόνη της. Όχι με φως. Όχι με σκοτάδι. Αλλά με αντανάκλαση.
Ο χώρος θύμιζε καθρέφτη — κάθε τετράγωνο φτιαγμένο από κομμάτια παλαιών επιλογών.
Ο Ξύλινος Προφήτης και η Ίριδα πέρασαν την Πύλη της Ενδοσκόπησης.
«Πριν συνεχίσεις προς το Ξεχασμένο Άνοιγμα», τους είπε μια φωνή χωρίς στόμα,
«οφείλεις να παίξεις… με τον εαυτό σου.»
Μπροστά τους εμφανίστηκαν:
– ένας νεαρός Ξύλινος Προφήτης, γεμάτος βιασύνη και αλαζονεία,
– και μια σκληρή, αλύγιστη Ίριδα, που δεν πίστευε στα δάκρυα.
Η σκακιέρα τους χωρίζει.
Αλλά ο χρόνος δεν μετρά.
Γιατί εδώ η κάθε κίνηση είναι ψυχική αποκάλυψη.
Η Ίριδα παίζει πρώτη.
Δοκιμάζει να θυσιάσει. Αλλά ο εαυτός της αρνείται τη θυσία.
«Δεν θυσιάζεις για να νικήσεις. Θυσιάζεις για να σε δουν. Γιατί φοβάσαι να κερδίσεις τίμια.»
Ο Ξύλινος Προφήτης προσπαθεί να παίξει άμυνα.
Αλλά το αντίγραφό του του φωνάζει:
«Κρύβεσαι πίσω από τη σοφία. Δεν επιλέγεις. Περιμένεις να παίξουν οι άλλοι για να ερμηνεύσεις.»
Κάθε κομμάτι που παίζεται, είναι και μια ανάμνηση.
Κάθε ματ, και μια παραδοχή.
Η Ίριδα τελικά θυσιάζει… τον έλεγχο.
Ο Ξύλινος Προφήτης… παίζει για πρώτη φορά επίθεση.
Η παρτίδα τελειώνει χωρίς νικητή.
Αλλά και χωρίς ήττα.
Οι αντίπαλοι σιωπούν.
Και οι καθρέφτες ραγίζουν.
Ένας ψίθυρος γεμίζει το χώρο:
«Αν αποδεχτείς αυτό που είσαι, μπορείς να διαλέξεις ποιος θα γίνεις.»
Η Επιστροφή του Άλβιν
Το σκοτάδι είχε υποχωρήσει, αλλά όχι παντού.
Στην άκρη του πίνακα, εκεί όπου τα τετράγωνα χάνουν μορφή, ένα λάμδα από φως γεννιόταν.
Και μέσα του… ο Άλβιν.
Ο χαμένος παίκτης. Ο πολεμιστής του Φωτός που είχε εξαφανιστεί στο τέλος του πρώτου έπους.
Όλοι πίστευαν πως καταστράφηκε όταν θυσίασε τον εαυτό του για να εμποδίσει το ματ του Αβαθού.
Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη:
Ο Άλβιν δεν καταστράφηκε.
Απλώς... πέρασε στην Αντίπαρτίδα.
Η Αντίπαρτίδα: ένας σπασμένος καθρέφτης του σκακιστικού σύμπαντος. Εκεί που το φινάλε προηγείται του ανοίγματος. Εκεί που όλα είναι πιθανά, αλλά τίποτα δεν έχει νόημα.
Ο Άλβιν έζησε εκατοντάδες παρτίδες εκεί, όλες χωρίς κοινό.
Έμαθε να κινείται μετά τον χρόνο, να διαβάζει τις παραιτήσεις πριν παιχτούν, και να ζει μέσα στο λάθος.
Μαζί του, ένα κομμάτι τον ακολουθεί:
Ένας Μαύρος Πιόνιος με χρυσή ραφή στο μέτωπο.
Το τελευταίο πιόνι που αρνήθηκε να φτάσει στην όγδοη γραμμή.
Επέλεξε να μην γίνει βασίλισσα.
«Δεν χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο για να έχεις αξία», είπε ο Άλβιν.
Η επιστροφή του συγκλονίζει το συμβούλιο του Λευκού Τάγματος.
Η Ίριδα δακρύζει:
«Τον είδα να πέφτει…»
Ο Άλβιν αγγίζει το Πρώτο Ρολόι.
«Δεν έπεσα. Κράτησα τον χρόνο για εσάς.»
Και τότε αποκαλύπτει:
Ο Αβαθός δεν είναι πια μόνος.
Κάποιος άλλος τον βοήθησε να αποκτήσει τη δύναμη να σπάει τους κανόνες.
Ένας Παλαιός Παίκτης.
Αρχαιότερος από το ίδιο το παιχνίδι.
Που κάποτε αρνήθηκε να χάσει…
και έκτοτε δεν έπαιξε ποτέ ξανά.
Το όνομά του έχει ξεχαστεί.
Όλοι τον αποκαλούν απλώς:
Ο Πρώτος Ισοπαλία.
Η Παρτίδα Χωρίς Τέλος
Στο κέντρο του Βασιλείου θ8, εκεί που ο χρόνος δεν κυλά, στήνεται μια σκακιέρα που δεν αδειάζει ποτέ.
Κάθε φορά που ένα κομμάτι αιχμαλωτίζεται, ξαναπαίζεται.
Κάθε κίνηση, μόλις ολοκληρωθεί, αναστρέφεται.
Είναι η Παρτίδα Χωρίς Τέλος.
Η φυλακή του Πρώτου Ισοπαλία.
Και τώρα… είναι και η παγίδα του Αβαθού.
Ο Ξύλινος Προφήτης, η Ίριδα και ο Άλβιν μπαίνουν στον χώρο της αιώνιας παρτίδας.
Ο αέρας έχει γεύση από κιμωλία και παλιά χρονόμετρα.
Τα κομμάτια είναι ημιδιαφανή — σαν αναμνήσεις που παίζουν μόνες τους.
Και το ρολόι… σταματημένο, με τους δείκτες να τρεμοπαίζουν στο ∞.
Μια φωνή, παγωμένη και μονότονη:
«Καλώς ήρθατε στο τραπέζι μου.
Παίζουμε μέχρι να μην θέλει κανείς να παίξει άλλο.»
Ο Πρώτος Ισοπαλία εμφανίζεται.
Γέρος, αλλά αθάνατος.
Τα μάτια του: δυο παρτίδες που δεν τελείωσαν ποτέ.
«Νόμιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ήττα.
Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω.
Και τώρα… δεν μπορώ να νικήσω, ούτε να χάσω.
Ούτε να σταματήσω.»
Ο Αβαθός τον είχε ξυπνήσει.
Γιατί ήξερε ότι μόνο ο Πρώτος Ισοπαλία μπορεί να σταματήσει τον χρόνο σε όλο το Σύστημα.
Αλλά δεν του είπε την πλήρη αλήθεια.
Ο Αβαθός τρέφεται από την ακινησία.
Κάθε παρτίδα που δεν τελειώνει, τον δυναμώνει.
Κάθε ισοπαλία, είναι ένα νέο πεδίο όπου οι κανόνες μπορούν να σπάσουν.
Ο Άλβιν κοιτά την Ίριδα.
«Αν παίξουμε… μπορεί να μείνουμε εδώ για πάντα.»
Η Ίριδα απαντά:
«Αν δεν παίξουμε, θα χαθεί ολόκληρος ο πίνακας.»
Ο Ξύλινος Προφήτης κάθεται.
Παίζει την πρώτη κίνηση.
-
ε4.
Ο Πρώτος Ισοπαλία αναστενάζει.
«Ξανά, λοιπόν…»
Η Παρτίδα Χωρίς Τέλος ξεκινά.
Αλλά αυτή τη φορά…
κάποιος παίζει για κάτι πέρα από νίκη ή ισοπαλία.
Για λύτρωση.
Το Σπάσιμο του Ρολογιού
Ο ήχος των κομματιών αντηχεί σαν χτύποι καρδιάς.
Η Παρτίδα Χωρίς Τέλος συνεχίζεται για 88 κινήσεις.
Καμία καθοριστική.
Καμία τελική.
Κι όμως… κάτι αλλάζει.
Η Ίριδα αρχίζει να βλέπει πέρα από τις επόμενες έξι κινήσεις.
«Δεν είναι απλώς προβλέψεις… Είναι αναμνήσεις από ένα μέλλον που δεν έπαιξε ποτέ.»
Ο Ξύλινος Προφήτης, βλέποντας το μοτίβο της παρτίδας να επαναλαμβάνεται, τραβά το βλέμμα του από τη σκακιέρα και το ρίχνει στο Ρολόι του Πρώτου Παίκτη.
Το Πρώτο Ρολόι — ένα αρχαίο αντικείμενο, φτιαγμένο πριν υπάρξει η πρώτη παρτίδα.
Δυο δείκτες χωρίς άξονα.
Δυο χρονόμετρα που μετρούν απώλειες αντί για χρόνο.
Ο Άλβιν πλησιάζει και ψιθυρίζει:
«Αν σπάσουμε το Ρολόι…
…σταματάνε όλα.
Το σύστημα, ο Αβαθός, οι Παρτίδες Χωρίς Νόημα.
Αλλά ίσως σταματήσουμε κι εμείς.»
Η Ίριδα χαμογελά.
«Ίσως, επιτέλους, γίνει μία κίνηση που να μην μπορεί να αναιρεθεί.»
Ο Ξύλινος Προφήτης σηκώνει τον δείκτη του και ακουμπά το καντράν του Ρολογιού.
Το σκαρί του τρίζει.
Κομμάτια από παλιές παρτίδες πέφτουν.
Αποκαλύπτεται μια καρδιά, που χτυπά σε ρυθμό 1.ε4 – ε5.
«Όλα όσα έγιναν… ήταν απλώς προετοιμασία για αυτήν τη στιγμή.»
Ο Άλβιν υψώνει το Πιόνι με τη χρυσή ραφή.
Το χτυπά πάνω στο Ρολόι.
Το γυαλί θρυμματίζεται.
Ο χρόνος φωνάζει.
🕰️ Το Πρώτο Ρολόι… έσπασε.
Και με αυτό, ο Αβαθός φωνάζει από την άλλη άκρη της σκακιέρας.
«Τι κάνατε…; ΤΩΡΑ δεν υπάρχουν κανόνες. ΟΥΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!»
Αλλά είναι ήδη αργά.
Η σκακιέρα αλλάζει.
Οι παρτίδες ξαναρχίζουν.
Από την αρχή.
Αλλά όχι τυφλά.
Με μνήμη.
Το Τέλος του Αβαθού
Το Ρολόι έσπασε.
Ο Χρόνος άρχισε να ρέει προς τα πίσω και ταυτόχρονα προς τα εμπρός.
Όλες οι παρτίδες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ… ξετυλίγονται και τυλίγονται ξανά, σαν κορδέλα που αρνείται να κοπεί.
Ο ουρανός του θ8 σκίζεται.
Μαύρες και λευκές βροχές πέφτουν σαν πιόνια που δεν βρήκαν ποτέ τετράγωνο.
Το χάος έχει μορφή:
Ο Αβαθός σηκώνεται από τον θρόνο του.
Πίσω του, ίπποι που κινούνται σε παράλληλους άξονες.
Αξιωματικοί που διαιρούνται σε δύο.
Και ένα Ρολόι, που ακόμα χτυπά. Μόνο για τους άλλους.
«Νομίζατε πως σπάζοντας τον χρόνο, σπάτε κι εμένα;
Εγώ γεννήθηκα από το πρώτο “παραιτούμαι”.
Είμαι το αποτέλεσμα κάθε ηττημένου που δεν συγχώρεσε τον εαυτό του.»
Η Ίριδα στέκεται μπροστά του.
«Όχι, Αβαθέ.
Είσαι το αποτέλεσμα μιας παρτίδας που κανείς δεν έμαθε να χάνει με αξιοπρέπεια.»
Ο Άλβιν, κρατώντας το Πιόνι-Σπέρμα της Πρώτης Κίνησης, το αφήνει να κυλήσει στο έδαφος.
Το πιόνι γίνεται ρίζα.
Η ρίζα, σκακιέρα.
Η σκακιέρα, κόσμος.
Και τότε… όλα τα κομμάτια που είχε παραβιάσει ο Αβαθός αντιστρέφονται.
Οι ίπποι δεν πετούν πια.
Οι αξιωματικοί παίζουν μόνο διαγώνια.
Ο ίδιος ο Αβαθός… παγιδεύεται σε πατ.
Ο Ξύλινος Προφήτης πλησιάζει.
«Δεν χρειάζεται να σε νικήσουμε.
Μόνο να σε σταματήσουμε.
Σου δίνουμε την κίνηση που φοβάσαι περισσότερο:
Καμία.»
Ο Αβαθός αρχίζει να διαλύεται.
Και μαζί του, το χάος.
Οι παρτίδες ησυχάζουν.
Το Ρολόι σιωπά.
Η Ίριδα γυρνά στον Άλβιν.
«Τελείωσε;»
Ο Άλβιν κοιτά προς το άπειρο του πίνακα.
«Όχι. Αλλά τώρα… μπορούμε να αρχίσουμε να παίζουμε σωστά.»
Επίλογος:
Η Παρτίδα που Άξιζε να Παιχτεί
Ο πίνακας ησύχασε.
Καμία φωνή, καμία πρόβλεψη, κανένα ρολόι.
Μόνο ένα απλό τετράγωνο: ε4.
Καθαρό, χωρίς παρεμβολές, χωρίς φόβο.
Η αρχή όλων.
Η Ίριδα κάθισε απέναντι από τον Άλβιν.
Ανάμεσά τους, μια παλιά ξύλινη σκακιέρα — χωρίς χρονόμετρα, χωρίς κοινό.
Μόνο εκείνοι, και οι νόμοι του παιχνιδιού.
Ο Ξύλινος Προφήτης, πλέον χωρίς μηχανισμό, απλώς παρατηρούσε.
«Δεν έχει σημασία ποιος θα νικήσει.
Σημασία έχει ότι παίζετε.
Ελεύθερα.
Με μνήμη και με νόημα.»
Η Ίριδα άγγιξε το πιόνι της.
Δεν είδε έξι κινήσεις μπροστά.
Ούτε καν δύο.
Μόνο αυτήν:
1.ε4
Ένα απλό άνοιγμα.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν ήταν επανάληψη.
Ήταν επιλογή.
Ο Άλβιν χαμογέλασε και απάντησε:
1…ε5
Και κάπου, στα βάθη του πρώην σκοτεινού βασιλείου θ8, μια φωνή ψιθύρισε:
«Κάθε παρτίδα είναι μια ευκαιρία.
Όχι για να νικήσεις.
Αλλά για να καταλάβεις ποιος είσαι όταν παίζεις.»
🎴 Τέλος του Έπους των Δύο Βασιλείων.
