Η Πύλη 5 δεν άνοιξε. Απλώς… εξαφανίστηκε. Σαν κίνηση που δεν γράφτηκε ποτέ. Και καθώς η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης προχώρησαν, βρέθηκαν στο απόλυτο αδιέξοδο: ένα πεδίο χωρίς γραμμές, χωρίς σύνορα, όπου ολόκληρη η σκακιέρα είχε απλωθεί και χαθεί σε ένα ομιχλώδες άπειρο.
Κάθε ήχος έμοιαζε με ηχώ παρτίδας που μόλις τελείωσε. Και γύρω τους, υψώνονταν φαντάσματα από παλιούς παίκτες — φιγούρες χωρίς πρόσωπα, που περιφέρονταν κρατώντας τα φύλλα αγώνων τους, μουσκεμένα, άδεια.
«Πού βρισκόμαστε;» ρώτησε η Ίριδα.
Ο Προφήτης έκλεισε τα μάτια του.
«Στον τόπο του Ματ χωρίς Νικητή. Εδώ, κάθε παρτίδα τελειώνει… αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί. Κανείς δεν κερδίζει. Κανείς δεν μαθαίνει.»
Η Ίριδα ένιωσε το χάρισμά της να εξασθενεί. Δεν έβλεπε πια τις επόμενες έξι κινήσεις. Έβλεπε μόνο επαναλήψεις.
Μια φωνή ακούστηκε από το βάθος:
«Μην ψάχνετε το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη. Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο χρόνος εδώ είναι ισόπαλος.»
Ήταν ο Αβαθός.
Ξεχώριζε από όλους τους άλλους — σκοτεινός, μανδύας φτιαγμένος από παραιτήσεις, κρατώντας μια βασίλισσα από αναμνήσεις ηττών. Οι κινήσεις του ήταν άναρχες, αλλά είχαν μια απελπισμένη τελειότητα.
«Εσείς ψάχνετε λύση. Μα το σκάκι δεν λύνεται. Ούτε σώζει. Μόνο επαναλαμβάνει.»
Ο Ξύλινος Προφήτης στάθηκε απέναντί του. Πίσω του, η Ίριδα τρέκλιζε. Αν έπεφτε τώρα… δεν θα υπήρχε αναίρεση.
Ο Προφήτης έβαλε το χέρι του στην καρδιά. Το Άγραφο Τετράγωνο έλαμψε. Μια νέα σκακιέρα σχηματίστηκε ανάμεσά τους.
«Ας παίξουμε. Μια παρτίδα χωρίς νίκη. Χωρίς ήττα. Χωρίς σκοπό.»
Ο Αβαθός γέλασε. «Αυτό… είναι το μόνο που ξέρω.»
Άρχισαν. Κίνηση την κίνηση. Παρτίδα στην παρτίδα. Όλες οι κινήσεις είχαν ξαναπαιχτεί — αλλά κάθε φορά, με μια ελαφρά μετατόπιση. Σα να προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την ίδια την προφητεία της ισοπαλίας.
Η Ίριδα, με δάκρυα στα μάτια, ψιθύρισε:
«Τώρα βλέπω την έβδομη κίνηση…»
Και τότε — για πρώτη φορά — έπαιξε. Μια κίνηση που δεν υπήρχε στους υπολογισμούς. Μια ανθρώπινη, άτεχνη, απελπισμένα όμορφη κίνηση. Και έσπασε την ακολουθία.
Ο Αβαθός ακινητοποιήθηκε.
«Αυτό δεν είναι… αποδεκτό.»
Ο κόσμος ράγισε. Η σκακιέρα ανατράπηκε. Ο ουρανός του βασιλείου θ8 φανερώθηκε μπροστά τους, και μέσα από το άπειρο, έλαμψε ένα Ρολόι — αλλά δεν ήταν εργαλείο. Ήταν μνήμη. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος δίδαξε το παιχνίδι με αγάπη.
Το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου