Το βασίλειο θ8 δεν είχε πύλες. Δεν είχε τείχη, ούτε φύλακες. Ήταν απλώς εκεί — σαν απάντηση που σε περίμενε πάντα στο πίσω μέρος της παρτίδας, μα δεν την έβλεπες ποτέ.
Ένα πεδίο από απροσδιόριστο υλικό, φτιαγμένο από αναμνήσεις πρώτων κινήσεων, παιδικών σφαλμάτων, και τις πρώτες φορές που κάποιος είπε: «πάμε άλλη μία».
Η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης στάθηκαν στο κέντρο του άδειου αυτού βασιλείου.
Και τότε εμφανίστηκε το Ρολόι.
Όχι σαν αντικείμενο. Αλλά σαν παρουσία:
Δύο δείκτες που κινούνταν μόνο όταν κοιτούσες άλλον,
Δύο χτύποι που συγχρονίζονταν μόνο όταν υπήρχε πρόθεση,
και ένας χρόνος, κοινός — μοιρασμένος.
«Αυτό είναι το Πρώτο Ρολόι», ψιθύρισε ο Προφήτης.
«Το πρώτο μέτρημα. Η στιγμή που ένα πλάσμα περίμενε το άλλο να παίξει.»
Η Ίριδα πλησίασε. Το Άγραφο Τετράγωνο που κρατούσε έλιωσε στα χέρια της και χύθηκε πάνω στο Ρολόι. Το χάρισμά της ξαναγύρισε. Έβλεπε πάλι έξι κινήσεις μπροστά —
Μα τώρα δεν είχε σημασία.
Για πρώτη φορά, δεν χρειαζόταν να προβλέψει. Ήξερε.
Πίσω τους, ο Αβαθός — γονατισμένος — κρατούσε το κεφάλι του. Το βλέμμα του είχε σπάσει.
«Πώς… δεν υπάρχουν τέτοιες κινήσεις…»
«Δεν υπήρχαν», του απάντησε η Ίριδα.
«Μέχρι που παίχτηκαν.»
Ο Ξύλινος Προφήτης έβαλε το χέρι του πάνω στον ώμο του Αβαθού.
«Το παιχνίδι δεν είναι παγίδα. Είναι πρόσκληση.»
Και τότε… για πρώτη φορά, ο Αβαθός χαμογέλασε.
Ο ουρανός του θ8 άνοιξε. Το σύμπαν αναδιοργανώθηκε. Οι παρτίδες των θνητών ηρέμησαν, οι κινήσεις ξαναβρήκαν το ρυθμό τους. Και στον πίνακα κάθε παιδιού, μια καινούρια αρχή γεννήθηκε:
📜 1. ε4…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου