Ο άνεμος της ερήμου ε4 έφερε φωνές από περασμένες παρτίδες. Σαν απόηχοι από ένα παιχνίδι που ξανάρχιζε ξανά και ξανά χωρίς νικητή. Ο Ξύλινος Προφήτης στεκόταν στην άκρη ενός φαραγγιού φτιαγμένου από καμένα πιόνια. Δίπλα του, η Ίριδα κρατούσε τον παλμό του πίνακα, τα μάτια της γεμάτα στρατηγικά φλας.
«Εδώ κάποτε βρισκόταν η Ακαδημία των Αρχικών Κινήσεων», ψιθύρισε.
«Πριν ο Αβαθός την παγιδεύσει σε πατ.»
Μπροστά τους απλωνόταν η Πόλη των Σπασμένων Κινήσεων — ερείπια μιας σκακιστικής μητρόπολης που κάποτε φιλοξενούσε τα πιο λαμπρά μυαλά των Βασιλείων. Τώρα, κατοικούνταν από παραιτημένα κομμάτια· λευκούς πύργους χωρίς πλευρική κίνηση, μαύρους ίππους παγιδευμένους σε λούπα, και στρατιώτες που αρνούνταν να προχωρήσουν.
Εκεί, τους πλησίασε μια φιγούρα — η Βασίλισσα , πρώην πρωταθλήτρια που εγκατέλειψε την τελευταία της παρτίδα για να σώσει τους παίκτες της από την παράνοια του Αβαθού. Τώρα, μισή γυναίκα, μισή κομμάτι-σκιά, ζούσε ανάμεσα σε bug κινήσεις και τυφλές παραλλαγές.
«Ο χρόνος σας τελειώνει», είπε.
«Ο Αβαθός προελαύνει προς το Ξεχασμένο Άνοιγμα. Η Πύλη στο θ8 έχει ήδη ραγίσει. Και πίσω της… είναι το Πρώτο Ματ.»
Η Ίριδα, με βλέμμα άδειο και ταυτόχρονα φλογισμένο, άρχισε να δακρύζει.
«Είδα τις έξι κινήσεις. Σε όλες, πεθαίνουμε.»
Ο Ξύλινος Προφήτης άπλωσε το χέρι του, και από μέσα ξεδιπλώθηκε ένας μηχανισμός που έμοιαζε με παλιά σκακιέρα. Στα τετράγωνα, τα ίδια τους τα βήματα σχημάτιζαν μια νέα αρχή.
«Τότε θα διαλέξουμε μια έβδομη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου