Η πόρτα από τα λευκά πιόνια άνοιξε με ήχο σαν αναστεναγμό παλιάς παρτίδας. Η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης πέρασαν μέσα, και βρέθηκαν σε μια αίθουσα καθρεφτών — απέραντη, φωτισμένη από ένα σιωπηλό, ψυχρό φως που δεν φαινόταν να προέρχεται από κάπου.
Κάθε καθρέφτης έδειχνε έναν πίνακα. Και κάθε πίνακας… έπαιζε.
«Είναι… εμείς;» ψιθύρισε η Ίριδα, καθώς είδε τον εαυτό της να παίζει σε μια άγνωστη παρτίδα, να χάνει, να υποχωρεί, να καταρρέει.
«Όχι, μικρή μου. Είναι αυτό που θα γίνουμε, αν συνεχίσουμε να παίζουμε λάθος παρτίδες για τους λάθος λόγους.»
Ο Ξύλινος Προφήτης έδειξε έναν καθρέφτη που τον απεικόνιζε σπασμένο, παραμορφωμένο, με το ρολόι του να τρέχει αντίστροφα και τη φωνή του να έχει γίνει κραυγή. Ήταν ο εαυτός του που είχε επιλέξει τη λήθη αντί για την Αλήθεια.
«Το Δεύτερο Βάθος είναι η επιλογή μεταξύ του Παικτα και της Αντανάκλασής του. Αν δεχτείς τον καθρέφτη σου, γίνεσαι αυτός. Αν τον καταστρέψεις, ξεχνάς όσα σε διαμόρφωσαν.»
Η δοκιμασία δεν είχε χρόνο. Δεν είχε παρτίδα. Είχε μόνο κρίση.
Η Ίριδα πλησίασε τον καθρέφτη της. Την έδειχνε σε σκακιστικό θρόνο, μόνη, νικηφόρα αλλά άδεια, με τα κομμάτια της όλα παγωμένα, νεκρά.
«Αυτό βλέπει το μέλλον μου…;»
«Όχι. Αυτό βλέπει η αλαζονεία σου.»
Με ένα δάκρυ που κυλούσε σαν ποτάμι γνώσης, η Ίριδα άγγιξε τον καθρέφτη. Δεν τον έσπασε. Τον χάιδεψε. Και τότε, το είδωλό της άρχισε να αλλάζει: έγινε παιδί ξανά, με μια παλιά σκακιέρα στα γόνατα, δίπλα στον δάσκαλό της που της έδειχνε με αγάπη το γαλλικό άνοιγμα.
Ο καθρέφτης διαλύθηκε από μόνος του.
Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στον δικό του. Σκέφτηκε. Θυμήθηκε. Και τελικά τον αγκάλιασε.
Η αίθουσα των καθρεφτών έσβησε. Η επόμενη πόρτα σχηματίστηκε από δύο βασίλισσες που ενώθηκαν σε σχήμα "3".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου