Η Πύλη "3" άνοιξε με έναν μεταλλικό ήχο, σαν παρτίδα που κλείνει σε ισοπαλία δίχως νόημα. Από μέσα, μια παγωμένη αύρα αγκάλιασε την Ίριδα και τον Ξύλινο Προφήτη, καθώς εισέρχονταν σε έναν κόσμο ακίνητο.
Δεν υπήρχε φως, μα ούτε και σκοτάδι. Δεν υπήρχε χρόνος, μα η αναμονή ήταν αισθητή — σαν κάθε κίνηση να είχε ξεχαστεί λίγο πριν παιχτεί.
«Αυτό είναι το Στάσιμο Τετράγωνο…» είπε ο Προφήτης. «Ο τόπος όπου πάνε όσες παρτίδες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.»
Γύρω τους, στέκονταν κομμάτια παγωμένα στον χρόνο: μια βασίλισσα κρατημένη από τη μέση σε φάση επίθεσης, ένας ίππος που δεν άγγιξε ποτέ το τετράγωνο g5, και πιόνια με πρόσωπα γεμάτα προσμονή. Όλα μαρμαρωμένα στην κίνηση που δεν έγινε.
«Εδώ, κάθε παίκτης γίνεται κομμάτι. Αν παραμείνουμε για πολύ, θα ξεχάσουμε γιατί ήρθαμε. Και τελικά… θα παραλύσουμε.»
Ένα τετράγωνο μπροστά τους άστραψε. Δεν ήταν άδειο — μέσα του υπήρχε ένα παιδί, γύρω στα δώδεκα, καθισμένο σε στάση αναμονής, με το χέρι έτοιμο να παίξει. Είχε παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο κινήσεις.
«Το όνομά του είναι Λέον. Ένας από τους πρώτους παίκτες. Δεν διάλεξε ποτέ αν θα παίξει την ισοπαλία ή θα ρισκάρει για τη νίκη.»
Η Ίριδα ένιωσε κάτι να σπάει μέσα της.
«Πρέπει να τον βοηθήσουμε. Αλλιώς… είμαστε ίδιοι.»
Πλησίασε τον Λέον και ψιθύρισε:
«Η ισοπαλία δεν είναι πάντα ασφάλεια. Είναι φυλακή.»
Το παιδί σήκωσε το βλέμμα. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Τότε, με μία αργή, καθαρή κίνηση, άφησε το πιόνι του να προχωρήσει ένα τετράγωνο μπροστά.
Και ο κόσμος άρχισε να κινείται ξανά.
Τα σκακιστικά κομμάτια γύρω τους πήραν πνοή, τα τετράγωνα γέμισαν με ελαφρύ ήχο από περάσματα, και μια νέα σκακιέρα εμφανίστηκε μπροστά τους — όχι φτιαγμένη από ξύλο, αλλά από φωνές και αναμνήσεις.
Η επόμενη πύλη σχηματίστηκε με τέσσερα διαδοχικά σαχ — "4".
Ο Προφήτης κοίταξε την Ίριδα.
«Τα Βάθη μάς φθείρουν. Αλλά ταυτόχρονα μας φτιάχνουν. Είσαι έτοιμη για το επόμενο;»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου