Η " Ένωση Σκακιστών Δήμου Θέρμης" είναι αθλητικό σωματείο με ειδική αθλητική αναγνώριση , αριθμός μητρώου στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού Χθ34 .Δραστηριοποιείτε στον δήμο θέρμης. Η έδρα του σωματείου είναι στην Θέρμη, Κολοκοτρώνη 10
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η παρτίδα που παίχτηκε στην 1η σκακιέρα μεταξύ του Σαμάκα Αναστάσιου και του Ελευθεριάδη Μανώλη.
Ακολουθούν τρία στιγμιότυπα από την παρτίδα
και η τελική θέση.
Διοργανωτής η επιτροπή για το καλλιτεχνικό σκάκι της ομοσπονδίας, με κεντρικό ελεγκτή
τον Φουγιαξή Χάρη.
Ακολουθούν τα αποτελέσματα και φωτογραφίες από τις συμμετοχές
https://solving.wfcc.ch/tourneys/2025/2025-09-21-8F1A86/2025-09-21-GRE-Athens-Moutecidis-Results.html
Οι εγγραφές ξεκίνησαν!
Μαθήματα για όλες τις ηλικίες Έμπειροι προπονητές Ομαδικό πνεύμα & φιλική ατμόσφαιρα Συμμετοχή σε τουρνουά και εκδηλώσεις
Οι εγγραφές ξεκίνησαν!
πληροφορίες 6974900721 & 6977450947
Σκέψου μπροστά. Παίξε σκάκι.
Στη μνήμη του ΙΜ στη σύνθεση Παύλου Μουτεσίδη (*7.11.1930 – †5.5.2025), του
τελευταίου της παλαιάς γενιάς των Ελλήνων προβληματιστών, η Επιτροπή
Καλλιτεχνικού Σκακιού της Ε.Σ.Ο προκηρύσσει έναν ανοικτό διαγωνισμό λύσης
σκακιστικών προβλημάτων, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου
2025 και ώρα 10:30 π.μ. σε πέντε πόλεις ταυτόχρονα.
Θεσσαλονίκη (υπεύθυνος: Αστέριος Λιάμος)
Ο διαγωνισμός στην Θεσσαλονίκη θα γίνει στη θέρμη, Κολοκοτρώνη 10.
Δηλώσεις συμμετοχής στο asteriosliamos@yahoo.gr
Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να βρίσκονται στο χώρο 20΄ πριν τις 10:30 πμ
στις 21/9/2025
Ο διαγωνισμός θα είναι δύο γύρων με έξι (6) προβλήματα διαφορετικής
κατηγορίας σε κάθε γύρο, ως εξής:
·
1ος
γύρος: 1 x
#2, 1 x #3, 1
x #6, 1 x σπουδή (νίκη), 1 x h#2 (4 λύσεις), 1 x s#5
·
2ος
γύρος: 1 x
#2, 1 x #3, 1
x #4, 1 x σπουδή (ισοπαλία), 1 x h#4 (2 λύσεις), 1 x s#2
Ο χρόνος σκέψης είναι 1,5 ώρα ανά γύρο.
Η κατάταξη θα γίνει με βάση τους βαθμούς που θα συγκεντρώσει κάθε λύτης. Σε
περίπτωση ισοβαθμίας, δεύτερο κριτήριο είναι ο συντομότερος χρόνος.
Τυχόν ενστάσεις πρέπει να κατατεθούν στην επιτροπή ενστάσεων (που είναι η
επιτροπή καλλιτεχνικού σκακιού) το αργότερο 30 λεπτά μετά την ανακοίνωση των
αποτελεσμάτων.
Η συμμετοχή στο διαγωνισμό δεν απαιτεί κάποιο παράβολο.
Επισυνάπτονται σύντομες οδηγίες προς τους διοργανωτές και τους
συμμετέχοντες.
ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ
ΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
1.
Συμπληρώνετε
τις λύσεις στην ειδική φόρμα, την οποία και θα δώσετε στον βαθμολογητή στο
τέλος του διαγωνισμού. Επιβάλλεται να σημειώσετε ονοματεπώνυμο και σύμβολα για
τα κομμάτια (τα οποία θα είναι σταθερά για όλο τον διαγωνισμό).
2.
Ο χρόνος
λύσης είναι 90’ ανά γύρο. Όποιος επιθυμεί μπορεί να παραδώσει τις λύσεις του
νωρίτερα. Ο χρόνος του σημειώνεται στη φόρμα και παίζει ρόλο σε περίπτωση
ισοβαθμίας (ευνοείται ο μικρότερος χρόνος).
3.
Η πλήρης λύση
ενός προβλήματος παίρνει 5 βαθμούς.
4.
Για τα ματ σε
δύο κινήσεις (#2) αρκεί να γράψετε το «κλειδί», δηλαδή την πρώτη κίνηση του
λευκού. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.
5.
Για τα ματ σε
τρεις κινήσεις (#3) πρέπει να γράψετε: α) το κλειδί και την απειλή του λευκού
(αν υπάρχει και δεν είναι κίνηση αναμονής ή zz) και β) τις δεύτερες κινήσεις
του λευκού σε κάθε άμυνα του μαύρου στην απειλή (ή σε κάθε κίνηση του μαύρου αν
δεν υπάρχει απειλή). Κατά αντιστοιχία, για τα ματ σε 4 κινήσεις πρέπει να
γράψετε μέχρι την 3η λευκή κίνηση, για τα ματ σε 5 κινήσεις μέχρι
την 4η λευκή κίνηση, κ.λπ.
6.
Για τις
σπουδές πρέπει να γράψετε όλες εκείνες τις κινήσεις του λευκού και του μαύρου
ώστε το αποτέλεσμα να είναι ξεκάθαρα αυτό της εκφώνησης (νίκη ή ισοπαλία).
Εννοείται ότι και για τις δύο παρατάξεις γράφονται οι ισχυρότερες διαθέσιμες
κινήσεις. Η βαθμολόγηση στις σπουδές γίνεται βαθμιαία.
7.
Για τα
βοηθητικά (h#)
πρέπει να γράψετε όλες τις κινήσεις του λευκού και του μαύρου που καταλήγουν σε
ματ. Υπενθυμίζεται ότι στα βοηθητικά ο μαύρος ξεκινά να παίζει πρώτος και βοηθά
τον λευκό να τον κάνει ματ (π.χ. σε ένα βοηθητικό 2 κινήσεων, η σειρά κινήσεων
είναι 1.Μ1 Λ1 2.Μ2 Λ2#).
8.
Για τα
αντίστροφα (s#) πρέπει να γράψετε: α) το κλειδί και την απειλή του λευκού (αν υπάρχει
και δεν είναι κίνηση αναμονής ή zz) και β) μέχρι τις τελευταίες
κινήσεις του λευκού σε κάθε άμυνα του μαύρου στην απειλή (ή σε κάθε κίνηση του
μαύρου αν δεν υπάρχει απειλή). Δεν χρειάζεται να αναφέρετε ποια είναι η τελική
κίνηση του μαύρου που δίνει ματ. Υπενθυμίζεται ότι στα αντίστροφα ο λευκός υποχρεώνει
τον μαύρο να τον κάνει ματ.
9.
Προσοχή
χρειάζεται στην αναγραφή των σωστών τετραγώνων. Επίσης σημαντικό: αν δυο
κομμάτια ίδιου είδους και χρώματος (π.χ. δύο λευκοί ίπποι) μπορούν να κινηθούν
στο ίδιο τετράγωνο, πρέπει να γράψουμε ποιος από τους δύο θα πάει για να είναι
ορθή η λύση, π.χ. Ιβγ5, και όχι Ιγ5.
10. Ερωτήσεις και απορίες γίνονται μόνο πριν την
έναρξη του διαγωνισμού και της χρονομέτρησης.
11. Απαγορεύονται κινητά, ηλεκτρονικές συσκευές,
ηλεκτρονικά ρολόγια και τα συναφή. Γενικά ισχύουν οι κανόνες anti-cheating που
ισχύουν και στο ΟΤΒ.
12. Υπεύθυνος για επίβλεψη, βαθμολόγηση και τυχόν
ενστάσεις θα είναι ο κατά τόπο υπεύθυνος του τουρνουά. Αυτός θα μοιράσει και τα
φυλλάδια των λύσεων μετά το τέλος του χρόνου (και όχι νωρίτερα). Αν απαιτηθεί
περαιτέρω παρέμβαση, εξήγηση ή κρίση,
υπεύθυνη για την τελική απόφαση θα είναι η Επιτροπή Καλλιτεχνικού Σκακιού της
ΕΣΟ.
13. Η Επιτροπή Καλλιτεχνικού Σκακιού δημοσιεύει κάθε 2
βδομάδες ένα Newsletter με επιλεγμένα προβλήματα, ειδήσεις από τον χώρο του
καλλιτεχνικού σκακιού και θεωρητικά άρθρα, που αποστέλλεται στα email των
σκακιστών. Όποιος επιθυμεί μπορεί να μπει στην λίστα αποστολών, δηλώνοντάς το
στην παρακάτω διεύθυνση: pkonid02@hotmail.gr
Καλή επιτυχία!
Μέσα από τη ρωγμή του Τετραγώνου-που-Δεν-Υπάρχει, η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης διασχίζουν ένα πεδίο χωρίς σκακιέρα. Καμία δομή, κανένα φως. Μόνο αιωρούμενα κομμάτια.
Πιόνια χωρίς θέση. Ίπποι χωρίς διαδρομή. Βασιλιάδες χωρίς κίνηση.
Το κάθε κομμάτι… είναι ψυχή. Από παίκτες που ποτέ δεν έπαιξαν.
Από παρτίδες που δεν ξεκίνησαν ποτέ, ή διαγράφηκαν από φόβο, ντροπή, ή εγκατάλειψη.
Και τα κομμάτια αυτά… θυμούνται.
Κάθε ένα σιγοψιθυρίζει το όνομα του παίκτη του:
«Αντρέας, που φοβήθηκε το τουρνουά»
«Μαρία, που άφησε τη σκακιέρα στην πρώτη ήττα»
«Γιάννης, που δεν πίστεψε ποτέ ότι ήταν αρκετά έξυπνος»
Τα κομμάτια δεν είναι θυμωμένα. Είναι λυπημένα.
Αλλά κάτι πιο σκοτεινό τα έχει ενώσει — μια οντότητα που τα έπεισε πως όλα τα παιχνίδια είναι χαμένα πριν ξεκινήσουν.
Ο Σκοτεινός Προγραμματιστής εμφανίζεται ξανά, αυτή τη φορά σε μορφή παίκτη με χέρια σαν χρονόμετρα και μάτια-τετράγωνα που αναβοσβήνουν λάθος κινήσεις.
«Δεν χρειάζεται να κερδίσεις. Αρκεί να μην αρχίσεις.»
«Μια ακυρωμένη παρτίδα… είναι τέλεια. Χωρίς λάθη. Χωρίς ματ. Χωρίς πόνο.»
Η Ίριδα, παγιδευμένη ανάμεσα στις ψυχές των άπαιχτων, αρχίζει να ξεχνά. Το χάρισμά της σβήνει. Δεν βλέπει πια τις έξι κινήσεις.
Αλλά τότε — ένας ψίθυρος:
«Θυμήσου… την έβδομη.»
Ο Ξύλινος Προφήτης κρατά στα χέρια του ένα κομμάτι-παιδί. Το αναγνωρίζει.
Ήταν η πρώτη του παρτίδα.
Ένα πιόνι που δεν έπαιξε ποτέ, γιατί εκείνος φοβήθηκε να χάσει.
Του δίνει όνομα: "Ξανά".
Και το κομμάτι παίζει την πρώτη του κίνηση.
Μια σπίθα. Ένα τετράγωνο ξαναγεννιέται. Η σκακιέρα αρχίζει να σχηματίζεται από τις κινήσεις που τολμούν να συμβούν.
Η Ίριδα αναπνέει ξανά. Το φως επιστρέφει. Το χάρισμα ενεργοποιείται.
Ο Σκοτεινός Προγραμματιστής οπισθοχωρεί.
«Θα επανέλθω. Κάθε φορά που ένας παίκτης διστάζει, εγώ υπάρχω.»
Η Παρτίδα με τον Εαυτό
Η σκακιέρα άνοιξε μόνη της. Όχι με φως. Όχι με σκοτάδι. Αλλά με αντανάκλαση.
Ο χώρος θύμιζε καθρέφτη — κάθε τετράγωνο φτιαγμένο από κομμάτια παλαιών επιλογών.
Ο Ξύλινος Προφήτης και η Ίριδα πέρασαν την Πύλη της Ενδοσκόπησης.
«Πριν συνεχίσεις προς το Ξεχασμένο Άνοιγμα», τους είπε μια φωνή χωρίς στόμα,
«οφείλεις να παίξεις… με τον εαυτό σου.»
Μπροστά τους εμφανίστηκαν:
– ένας νεαρός Ξύλινος Προφήτης, γεμάτος βιασύνη και αλαζονεία,
– και μια σκληρή, αλύγιστη Ίριδα, που δεν πίστευε στα δάκρυα.
Η σκακιέρα τους χωρίζει.
Αλλά ο χρόνος δεν μετρά.
Γιατί εδώ η κάθε κίνηση είναι ψυχική αποκάλυψη.
Η Ίριδα παίζει πρώτη.
Δοκιμάζει να θυσιάσει. Αλλά ο εαυτός της αρνείται τη θυσία.
«Δεν θυσιάζεις για να νικήσεις. Θυσιάζεις για να σε δουν. Γιατί φοβάσαι να κερδίσεις τίμια.»
Ο Ξύλινος Προφήτης προσπαθεί να παίξει άμυνα.
Αλλά το αντίγραφό του του φωνάζει:
«Κρύβεσαι πίσω από τη σοφία. Δεν επιλέγεις. Περιμένεις να παίξουν οι άλλοι για να ερμηνεύσεις.»
Κάθε κομμάτι που παίζεται, είναι και μια ανάμνηση.
Κάθε ματ, και μια παραδοχή.
Η Ίριδα τελικά θυσιάζει… τον έλεγχο.
Ο Ξύλινος Προφήτης… παίζει για πρώτη φορά επίθεση.
Η παρτίδα τελειώνει χωρίς νικητή.
Αλλά και χωρίς ήττα.
Οι αντίπαλοι σιωπούν.
Και οι καθρέφτες ραγίζουν.
Ένας ψίθυρος γεμίζει το χώρο:
«Αν αποδεχτείς αυτό που είσαι, μπορείς να διαλέξεις ποιος θα γίνεις.»
Η Επιστροφή του Άλβιν
Το σκοτάδι είχε υποχωρήσει, αλλά όχι παντού.
Στην άκρη του πίνακα, εκεί όπου τα τετράγωνα χάνουν μορφή, ένα λάμδα από φως γεννιόταν.
Και μέσα του… ο Άλβιν.
Ο χαμένος παίκτης. Ο πολεμιστής του Φωτός που είχε εξαφανιστεί στο τέλος του πρώτου έπους.
Όλοι πίστευαν πως καταστράφηκε όταν θυσίασε τον εαυτό του για να εμποδίσει το ματ του Αβαθού.
Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη:
Ο Άλβιν δεν καταστράφηκε.
Απλώς... πέρασε στην Αντίπαρτίδα.
Η Αντίπαρτίδα: ένας σπασμένος καθρέφτης του σκακιστικού σύμπαντος. Εκεί που το φινάλε προηγείται του ανοίγματος. Εκεί που όλα είναι πιθανά, αλλά τίποτα δεν έχει νόημα.
Ο Άλβιν έζησε εκατοντάδες παρτίδες εκεί, όλες χωρίς κοινό.
Έμαθε να κινείται μετά τον χρόνο, να διαβάζει τις παραιτήσεις πριν παιχτούν, και να ζει μέσα στο λάθος.
Μαζί του, ένα κομμάτι τον ακολουθεί:
Ένας Μαύρος Πιόνιος με χρυσή ραφή στο μέτωπο.
Το τελευταίο πιόνι που αρνήθηκε να φτάσει στην όγδοη γραμμή.
Επέλεξε να μην γίνει βασίλισσα.
«Δεν χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο για να έχεις αξία», είπε ο Άλβιν.
Η επιστροφή του συγκλονίζει το συμβούλιο του Λευκού Τάγματος.
Η Ίριδα δακρύζει:
«Τον είδα να πέφτει…»
Ο Άλβιν αγγίζει το Πρώτο Ρολόι.
«Δεν έπεσα. Κράτησα τον χρόνο για εσάς.»
Και τότε αποκαλύπτει:
Ο Αβαθός δεν είναι πια μόνος.
Κάποιος άλλος τον βοήθησε να αποκτήσει τη δύναμη να σπάει τους κανόνες.
Ένας Παλαιός Παίκτης.
Αρχαιότερος από το ίδιο το παιχνίδι.
Που κάποτε αρνήθηκε να χάσει…
και έκτοτε δεν έπαιξε ποτέ ξανά.
Το όνομά του έχει ξεχαστεί.
Όλοι τον αποκαλούν απλώς:
Ο Πρώτος Ισοπαλία.
Στο κέντρο του Βασιλείου θ8, εκεί που ο χρόνος δεν κυλά, στήνεται μια σκακιέρα που δεν αδειάζει ποτέ.
Κάθε φορά που ένα κομμάτι αιχμαλωτίζεται, ξαναπαίζεται.
Κάθε κίνηση, μόλις ολοκληρωθεί, αναστρέφεται.
Είναι η Παρτίδα Χωρίς Τέλος.
Η φυλακή του Πρώτου Ισοπαλία.
Και τώρα… είναι και η παγίδα του Αβαθού.
Ο Ξύλινος Προφήτης, η Ίριδα και ο Άλβιν μπαίνουν στον χώρο της αιώνιας παρτίδας.
Ο αέρας έχει γεύση από κιμωλία και παλιά χρονόμετρα.
Τα κομμάτια είναι ημιδιαφανή — σαν αναμνήσεις που παίζουν μόνες τους.
Και το ρολόι… σταματημένο, με τους δείκτες να τρεμοπαίζουν στο ∞.
Μια φωνή, παγωμένη και μονότονη:
«Καλώς ήρθατε στο τραπέζι μου.
Παίζουμε μέχρι να μην θέλει κανείς να παίξει άλλο.»
Ο Πρώτος Ισοπαλία εμφανίζεται.
Γέρος, αλλά αθάνατος.
Τα μάτια του: δυο παρτίδες που δεν τελείωσαν ποτέ.
«Νόμιζα ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την ήττα.
Έκανα τα πάντα για να την αποφύγω.
Και τώρα… δεν μπορώ να νικήσω, ούτε να χάσω.
Ούτε να σταματήσω.»
Ο Αβαθός τον είχε ξυπνήσει.
Γιατί ήξερε ότι μόνο ο Πρώτος Ισοπαλία μπορεί να σταματήσει τον χρόνο σε όλο το Σύστημα.
Αλλά δεν του είπε την πλήρη αλήθεια.
Ο Αβαθός τρέφεται από την ακινησία.
Κάθε παρτίδα που δεν τελειώνει, τον δυναμώνει.
Κάθε ισοπαλία, είναι ένα νέο πεδίο όπου οι κανόνες μπορούν να σπάσουν.
Ο Άλβιν κοιτά την Ίριδα.
«Αν παίξουμε… μπορεί να μείνουμε εδώ για πάντα.»
Η Ίριδα απαντά:
«Αν δεν παίξουμε, θα χαθεί ολόκληρος ο πίνακας.»
Ο Ξύλινος Προφήτης κάθεται.
Παίζει την πρώτη κίνηση.
ε4.
Ο Πρώτος Ισοπαλία αναστενάζει.
«Ξανά, λοιπόν…»
Η Παρτίδα Χωρίς Τέλος ξεκινά.
Αλλά αυτή τη φορά…
κάποιος παίζει για κάτι πέρα από νίκη ή ισοπαλία.
Για λύτρωση.
Ο ήχος των κομματιών αντηχεί σαν χτύποι καρδιάς.
Η Παρτίδα Χωρίς Τέλος συνεχίζεται για 88 κινήσεις.
Καμία καθοριστική.
Καμία τελική.
Κι όμως… κάτι αλλάζει.
Η Ίριδα αρχίζει να βλέπει πέρα από τις επόμενες έξι κινήσεις.
«Δεν είναι απλώς προβλέψεις… Είναι αναμνήσεις από ένα μέλλον που δεν έπαιξε ποτέ.»
Ο Ξύλινος Προφήτης, βλέποντας το μοτίβο της παρτίδας να επαναλαμβάνεται, τραβά το βλέμμα του από τη σκακιέρα και το ρίχνει στο Ρολόι του Πρώτου Παίκτη.
Το Πρώτο Ρολόι — ένα αρχαίο αντικείμενο, φτιαγμένο πριν υπάρξει η πρώτη παρτίδα.
Δυο δείκτες χωρίς άξονα.
Δυο χρονόμετρα που μετρούν απώλειες αντί για χρόνο.
Ο Άλβιν πλησιάζει και ψιθυρίζει:
«Αν σπάσουμε το Ρολόι…
…σταματάνε όλα.
Το σύστημα, ο Αβαθός, οι Παρτίδες Χωρίς Νόημα.
Αλλά ίσως σταματήσουμε κι εμείς.»
Η Ίριδα χαμογελά.
«Ίσως, επιτέλους, γίνει μία κίνηση που να μην μπορεί να αναιρεθεί.»
Ο Ξύλινος Προφήτης σηκώνει τον δείκτη του και ακουμπά το καντράν του Ρολογιού.
Το σκαρί του τρίζει.
Κομμάτια από παλιές παρτίδες πέφτουν.
Αποκαλύπτεται μια καρδιά, που χτυπά σε ρυθμό 1.ε4 – ε5.
«Όλα όσα έγιναν… ήταν απλώς προετοιμασία για αυτήν τη στιγμή.»
Ο Άλβιν υψώνει το Πιόνι με τη χρυσή ραφή.
Το χτυπά πάνω στο Ρολόι.
Το γυαλί θρυμματίζεται.
Ο χρόνος φωνάζει.
Και με αυτό, ο Αβαθός φωνάζει από την άλλη άκρη της σκακιέρας.
«Τι κάνατε…; ΤΩΡΑ δεν υπάρχουν κανόνες. ΟΥΤΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ!»
Αλλά είναι ήδη αργά.
Η σκακιέρα αλλάζει.
Οι παρτίδες ξαναρχίζουν.
Από την αρχή.
Αλλά όχι τυφλά.
Με μνήμη.
Το Ρολόι έσπασε.
Ο Χρόνος άρχισε να ρέει προς τα πίσω και ταυτόχρονα προς τα εμπρός.
Όλες οι παρτίδες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ… ξετυλίγονται και τυλίγονται ξανά, σαν κορδέλα που αρνείται να κοπεί.
Ο ουρανός του θ8 σκίζεται.
Μαύρες και λευκές βροχές πέφτουν σαν πιόνια που δεν βρήκαν ποτέ τετράγωνο.
Το χάος έχει μορφή:
Ο Αβαθός σηκώνεται από τον θρόνο του.
Πίσω του, ίπποι που κινούνται σε παράλληλους άξονες.
Αξιωματικοί που διαιρούνται σε δύο.
Και ένα Ρολόι, που ακόμα χτυπά. Μόνο για τους άλλους.
«Νομίζατε πως σπάζοντας τον χρόνο, σπάτε κι εμένα;
Εγώ γεννήθηκα από το πρώτο “παραιτούμαι”.
Είμαι το αποτέλεσμα κάθε ηττημένου που δεν συγχώρεσε τον εαυτό του.»
Η Ίριδα στέκεται μπροστά του.
«Όχι, Αβαθέ.
Είσαι το αποτέλεσμα μιας παρτίδας που κανείς δεν έμαθε να χάνει με αξιοπρέπεια.»
Ο Άλβιν, κρατώντας το Πιόνι-Σπέρμα της Πρώτης Κίνησης, το αφήνει να κυλήσει στο έδαφος.
Το πιόνι γίνεται ρίζα.
Η ρίζα, σκακιέρα.
Η σκακιέρα, κόσμος.
Και τότε… όλα τα κομμάτια που είχε παραβιάσει ο Αβαθός αντιστρέφονται.
Οι ίπποι δεν πετούν πια.
Οι αξιωματικοί παίζουν μόνο διαγώνια.
Ο ίδιος ο Αβαθός… παγιδεύεται σε πατ.
Ο Ξύλινος Προφήτης πλησιάζει.
«Δεν χρειάζεται να σε νικήσουμε.
Μόνο να σε σταματήσουμε.
Σου δίνουμε την κίνηση που φοβάσαι περισσότερο:
Καμία.»
Ο Αβαθός αρχίζει να διαλύεται.
Και μαζί του, το χάος.
Οι παρτίδες ησυχάζουν.
Το Ρολόι σιωπά.
Η Ίριδα γυρνά στον Άλβιν.
«Τελείωσε;»
Ο Άλβιν κοιτά προς το άπειρο του πίνακα.
«Όχι. Αλλά τώρα… μπορούμε να αρχίσουμε να παίζουμε σωστά.»
Ο πίνακας ησύχασε.
Καμία φωνή, καμία πρόβλεψη, κανένα ρολόι.
Μόνο ένα απλό τετράγωνο: ε4.
Καθαρό, χωρίς παρεμβολές, χωρίς φόβο.
Η αρχή όλων.
Η Ίριδα κάθισε απέναντι από τον Άλβιν.
Ανάμεσά τους, μια παλιά ξύλινη σκακιέρα — χωρίς χρονόμετρα, χωρίς κοινό.
Μόνο εκείνοι, και οι νόμοι του παιχνιδιού.
Ο Ξύλινος Προφήτης, πλέον χωρίς μηχανισμό, απλώς παρατηρούσε.
«Δεν έχει σημασία ποιος θα νικήσει.
Σημασία έχει ότι παίζετε.
Ελεύθερα.
Με μνήμη και με νόημα.»
Η Ίριδα άγγιξε το πιόνι της.
Δεν είδε έξι κινήσεις μπροστά.
Ούτε καν δύο.
Μόνο αυτήν:
1.ε4
Ένα απλό άνοιγμα.
Αλλά αυτή τη φορά, δεν ήταν επανάληψη.
Ήταν επιλογή.
Ο Άλβιν χαμογέλασε και απάντησε:
1…ε5
Και κάπου, στα βάθη του πρώην σκοτεινού βασιλείου θ8, μια φωνή ψιθύρισε:
«Κάθε παρτίδα είναι μια ευκαιρία.
Όχι για να νικήσεις.
Αλλά για να καταλάβεις ποιος είσαι όταν παίζεις.»
🎴 Τέλος του Έπους των Δύο Βασιλείων.
Ο χρόνος είχε ξαναρχίσει. Αλλά όχι παντού.
Παρόλο που το Πρώτο Ρολόι επανέφερε την ισορροπία, υπήρχαν μέρη του σκακιστικού σύμπαντος που δεν αντέδρασαν. Παρτίδες που δεν ξεκίνησαν ποτέ, και κομμάτια που δεν τοποθετήθηκαν. Χώροι κενοί, ξεχασμένοι όχι από λάθος — αλλά από φόβο.
Η Ίριδα ξυπνά από ένα όνειρο. Στο όνειρο, μια μορφή την πλησιάζει: ένα παιδί με μαύρα μάτια, που κρατά μια βασίλισσα χωρίς τετράγωνο.
«Δεν έπαιξα ποτέ. Κανείς δεν με διάλεξε.»
Ξυπνώντας, βρίσκει στο χέρι της ένα άγνωστο τετράγωνο: δεν είναι a1, ούτε θ8. Δεν ανήκει στη σκακιέρα. Είναι… το Τετράγωνο που Δεν Υπάρχει.
Ο Ξύλινος Προφήτης, ανήσυχος, αναγνωρίζει το σημάδι:
«Η σκιά της παρτίδας που δεν έγινε. Το πιο επικίνδυνο σημείο όλων.»
«Γιατί;» ρώτησε η Ίριδα.
«Γιατί είναι γεμάτο πιθανότητες. Αλλά καμία δεν παίχτηκε. Είναι το μέρος όπου ζουν όλα τα αν είχα…»
Το Τετράγωνο αρχίζει να τραβά τον πίνακα προς μια άγνωστη διάσταση.
Και τότε, από το κενό αναδύεται ο Σκοτεινός Προγραμματιστής — μια ύπαρξη που ήλεγχε παλιά τις παρτίδες που ακυρώθηκαν. Το μόνο του όνομα είναι ένας αριθμός: ΔΞ-000.
«Η ατέλεια σάς ξέχασε. Εγώ όχι. Εσείς κάνατε reset. Εγώ… επαναφέρω.»
Ο Τόμος ξεκινά με μια νέα απειλή:
Όχι από τη μοίρα… αλλά από την απραξία. Από όσα δεν τόλμησαν ποτέ να ξεκινήσουν.
Το βασίλειο θ8 δεν είχε πύλες. Δεν είχε τείχη, ούτε φύλακες. Ήταν απλώς εκεί — σαν απάντηση που σε περίμενε πάντα στο πίσω μέρος της παρτίδας, μα δεν την έβλεπες ποτέ.
Ένα πεδίο από απροσδιόριστο υλικό, φτιαγμένο από αναμνήσεις πρώτων κινήσεων, παιδικών σφαλμάτων, και τις πρώτες φορές που κάποιος είπε: «πάμε άλλη μία».
Η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης στάθηκαν στο κέντρο του άδειου αυτού βασιλείου.
Και τότε εμφανίστηκε το Ρολόι.
Όχι σαν αντικείμενο. Αλλά σαν παρουσία:
Δύο δείκτες που κινούνταν μόνο όταν κοιτούσες άλλον,
Δύο χτύποι που συγχρονίζονταν μόνο όταν υπήρχε πρόθεση,
και ένας χρόνος, κοινός — μοιρασμένος.
«Αυτό είναι το Πρώτο Ρολόι», ψιθύρισε ο Προφήτης.
«Το πρώτο μέτρημα. Η στιγμή που ένα πλάσμα περίμενε το άλλο να παίξει.»
Η Ίριδα πλησίασε. Το Άγραφο Τετράγωνο που κρατούσε έλιωσε στα χέρια της και χύθηκε πάνω στο Ρολόι. Το χάρισμά της ξαναγύρισε. Έβλεπε πάλι έξι κινήσεις μπροστά —
Μα τώρα δεν είχε σημασία.
Για πρώτη φορά, δεν χρειαζόταν να προβλέψει. Ήξερε.
Πίσω τους, ο Αβαθός — γονατισμένος — κρατούσε το κεφάλι του. Το βλέμμα του είχε σπάσει.
«Πώς… δεν υπάρχουν τέτοιες κινήσεις…»
«Δεν υπήρχαν», του απάντησε η Ίριδα.
«Μέχρι που παίχτηκαν.»
Ο Ξύλινος Προφήτης έβαλε το χέρι του πάνω στον ώμο του Αβαθού.
«Το παιχνίδι δεν είναι παγίδα. Είναι πρόσκληση.»
Και τότε… για πρώτη φορά, ο Αβαθός χαμογέλασε.
Ο ουρανός του θ8 άνοιξε. Το σύμπαν αναδιοργανώθηκε. Οι παρτίδες των θνητών ηρέμησαν, οι κινήσεις ξαναβρήκαν το ρυθμό τους. Και στον πίνακα κάθε παιδιού, μια καινούρια αρχή γεννήθηκε:
📜 1. ε4…
Η Πύλη 5 δεν άνοιξε. Απλώς… εξαφανίστηκε. Σαν κίνηση που δεν γράφτηκε ποτέ. Και καθώς η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης προχώρησαν, βρέθηκαν στο απόλυτο αδιέξοδο: ένα πεδίο χωρίς γραμμές, χωρίς σύνορα, όπου ολόκληρη η σκακιέρα είχε απλωθεί και χαθεί σε ένα ομιχλώδες άπειρο.
Κάθε ήχος έμοιαζε με ηχώ παρτίδας που μόλις τελείωσε. Και γύρω τους, υψώνονταν φαντάσματα από παλιούς παίκτες — φιγούρες χωρίς πρόσωπα, που περιφέρονταν κρατώντας τα φύλλα αγώνων τους, μουσκεμένα, άδεια.
«Πού βρισκόμαστε;» ρώτησε η Ίριδα.
Ο Προφήτης έκλεισε τα μάτια του.
«Στον τόπο του Ματ χωρίς Νικητή. Εδώ, κάθε παρτίδα τελειώνει… αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί. Κανείς δεν κερδίζει. Κανείς δεν μαθαίνει.»
Η Ίριδα ένιωσε το χάρισμά της να εξασθενεί. Δεν έβλεπε πια τις επόμενες έξι κινήσεις. Έβλεπε μόνο επαναλήψεις.
Μια φωνή ακούστηκε από το βάθος:
«Μην ψάχνετε το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη. Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο χρόνος εδώ είναι ισόπαλος.»
Ήταν ο Αβαθός.
Ξεχώριζε από όλους τους άλλους — σκοτεινός, μανδύας φτιαγμένος από παραιτήσεις, κρατώντας μια βασίλισσα από αναμνήσεις ηττών. Οι κινήσεις του ήταν άναρχες, αλλά είχαν μια απελπισμένη τελειότητα.
«Εσείς ψάχνετε λύση. Μα το σκάκι δεν λύνεται. Ούτε σώζει. Μόνο επαναλαμβάνει.»
Ο Ξύλινος Προφήτης στάθηκε απέναντί του. Πίσω του, η Ίριδα τρέκλιζε. Αν έπεφτε τώρα… δεν θα υπήρχε αναίρεση.
Ο Προφήτης έβαλε το χέρι του στην καρδιά. Το Άγραφο Τετράγωνο έλαμψε. Μια νέα σκακιέρα σχηματίστηκε ανάμεσά τους.
«Ας παίξουμε. Μια παρτίδα χωρίς νίκη. Χωρίς ήττα. Χωρίς σκοπό.»
Ο Αβαθός γέλασε. «Αυτό… είναι το μόνο που ξέρω.»
Άρχισαν. Κίνηση την κίνηση. Παρτίδα στην παρτίδα. Όλες οι κινήσεις είχαν ξαναπαιχτεί — αλλά κάθε φορά, με μια ελαφρά μετατόπιση. Σα να προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την ίδια την προφητεία της ισοπαλίας.
Η Ίριδα, με δάκρυα στα μάτια, ψιθύρισε:
«Τώρα βλέπω την έβδομη κίνηση…»
Και τότε — για πρώτη φορά — έπαιξε. Μια κίνηση που δεν υπήρχε στους υπολογισμούς. Μια ανθρώπινη, άτεχνη, απελπισμένα όμορφη κίνηση. Και έσπασε την ακολουθία.
Ο Αβαθός ακινητοποιήθηκε.
«Αυτό δεν είναι… αποδεκτό.»
Ο κόσμος ράγισε. Η σκακιέρα ανατράπηκε. Ο ουρανός του βασιλείου θ8 φανερώθηκε μπροστά τους, και μέσα από το άπειρο, έλαμψε ένα Ρολόι — αλλά δεν ήταν εργαλείο. Ήταν μνήμη. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος δίδαξε το παιχνίδι με αγάπη.
Το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη.
Η Πύλη 4 ήταν μια παραμόρφωση. Δεν είχε σχήμα, ούτε σύνορα. Έμοιαζε με λάθος κίνηση που, παρότι απαγορευμένη, παίζεται στα όνειρα. Όταν την πέρασαν, η πραγματικότητα γύρω τους στράφηκε — οι γραμμές της σκακιέρας έτρεχαν σε σπείρες, τα τετράγωνα ανέπνεαν, και κάθε νόμος του παιχνιδιού είχε διαλυθεί.
Ο Ξύλινος Προφήτης έριξε μια ματιά στο ρολόι του — δεν υπήρχε πια. Αντικαταστάθηκε από έναν κύκλο που χτυπούσε σαν καρδιά.
«Καλωσήρθατε στον Κανόνα που Δεν Υπάρχει,» είπε μια φωνή πίσω τους.
Εκεί στεκόταν ο Σάγκαρ, ο Παράνομος Θεατής — ένα ον με σώμα φτιαγμένο από παλιά score sheets και μάτια σαν αναποφάσιστες παρτίδες. Ήταν εκείνος που έπαιζε πάντα μόνο παραλλαγές που κανείς δεν είχε αποδείξει.
«Σε αυτό το Βάθος, κάθε παίκτης καλείται να δημιουργήσει έναν νέο κανόνα. Αλλά κάθε τι που ορίζει… αφαιρεί κάτι από τον εαυτό του.»
Η Ίριδα πάτησε μπροστά.
«Θα δημιουργήσω έναν κανόνα: κάθε φορά που παίζεται μια αθώα κίνηση, κάτι ξεχνιέται αλλά κάτι μαθαίνεται.»
Ο Σάγκαρ χαμογέλασε θλιμμένα. «Τότε ξέχασες κάτι.»
Η Ίριδα γύρισε προς τον Προφήτη — και για μια τρομακτική στιγμή, δεν ήξερε ποιος ήταν. Το πρόσωπό του τρεμόπαιζε. Η φωνή του ακουγόταν αλλού.
Ο Προφήτης, με αργή σοφία, έβαλε το χέρι του στην καρδιά.
«Ο δικός μου κανόνας είναι: η θυσία δεν είναι ήττα, αν δίνει χώρο σε άλλον να κινηθεί.»
Μπροστά του εμφανίστηκε η παλιά του παρτίδα, εκείνη που θυσίασε τη νίκη του για να μάθει ο αντίπαλός του. Και για πρώτη φορά… εκείνος ο αντίπαλος δάκρυσε.
Ο Σάγκαρ άνοιξε τις παλάμες του. Μέσα, μια νέα σκακιέρα γεννιόταν — με 65 τετράγωνα. Το επιπλέον τετράγωνο έλαμπε στο κέντρο, χωρίς χρώμα. Ήταν το Άγραφο.
«Μόνο όσοι έχουν δεχτεί το Άγραφο τετράγωνο μπορούν να φτάσουν στο θ8.»
Και τότε, η Πύλη 5 γεννήθηκε από το ίδιο το λάθος· μια υπερκίνηση που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά μόλις έγινε.
Η Πύλη "3" άνοιξε με έναν μεταλλικό ήχο, σαν παρτίδα που κλείνει σε ισοπαλία δίχως νόημα. Από μέσα, μια παγωμένη αύρα αγκάλιασε την Ίριδα και τον Ξύλινο Προφήτη, καθώς εισέρχονταν σε έναν κόσμο ακίνητο.
Δεν υπήρχε φως, μα ούτε και σκοτάδι. Δεν υπήρχε χρόνος, μα η αναμονή ήταν αισθητή — σαν κάθε κίνηση να είχε ξεχαστεί λίγο πριν παιχτεί.
«Αυτό είναι το Στάσιμο Τετράγωνο…» είπε ο Προφήτης. «Ο τόπος όπου πάνε όσες παρτίδες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.»
Γύρω τους, στέκονταν κομμάτια παγωμένα στον χρόνο: μια βασίλισσα κρατημένη από τη μέση σε φάση επίθεσης, ένας ίππος που δεν άγγιξε ποτέ το τετράγωνο g5, και πιόνια με πρόσωπα γεμάτα προσμονή. Όλα μαρμαρωμένα στην κίνηση που δεν έγινε.
«Εδώ, κάθε παίκτης γίνεται κομμάτι. Αν παραμείνουμε για πολύ, θα ξεχάσουμε γιατί ήρθαμε. Και τελικά… θα παραλύσουμε.»
Ένα τετράγωνο μπροστά τους άστραψε. Δεν ήταν άδειο — μέσα του υπήρχε ένα παιδί, γύρω στα δώδεκα, καθισμένο σε στάση αναμονής, με το χέρι έτοιμο να παίξει. Είχε παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο κινήσεις.
«Το όνομά του είναι Λέον. Ένας από τους πρώτους παίκτες. Δεν διάλεξε ποτέ αν θα παίξει την ισοπαλία ή θα ρισκάρει για τη νίκη.»
Η Ίριδα ένιωσε κάτι να σπάει μέσα της.
«Πρέπει να τον βοηθήσουμε. Αλλιώς… είμαστε ίδιοι.»
Πλησίασε τον Λέον και ψιθύρισε:
«Η ισοπαλία δεν είναι πάντα ασφάλεια. Είναι φυλακή.»
Το παιδί σήκωσε το βλέμμα. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Τότε, με μία αργή, καθαρή κίνηση, άφησε το πιόνι του να προχωρήσει ένα τετράγωνο μπροστά.
Και ο κόσμος άρχισε να κινείται ξανά.
Τα σκακιστικά κομμάτια γύρω τους πήραν πνοή, τα τετράγωνα γέμισαν με ελαφρύ ήχο από περάσματα, και μια νέα σκακιέρα εμφανίστηκε μπροστά τους — όχι φτιαγμένη από ξύλο, αλλά από φωνές και αναμνήσεις.
Η επόμενη πύλη σχηματίστηκε με τέσσερα διαδοχικά σαχ — "4".
Ο Προφήτης κοίταξε την Ίριδα.
«Τα Βάθη μάς φθείρουν. Αλλά ταυτόχρονα μας φτιάχνουν. Είσαι έτοιμη για το επόμενο;»
Έφυγες αθόρυβα , όπως έζησες — με αξιοπρέπεια, δύναμη και σεβασμό.
Ήσουν για όλους εμάς κάτι παραπάνω από φίλος, αθλητής, προπονητής. Ήσουν παράδειγμα.
Δίδαξες με το βλέμμα, ενέπνευσες με την παρουσία, στάθηκες πάντα δίπλα μας — με καρδιά καθαρή.
Το κενό που αφήνεις μεγάλο, μα η μνήμη σου θα μας καθοδηγεί.
Σε ευχαριστούμε για όλα.
Αντίο, Σωτήρη. Θα είσαι πάντα μαζί μας.
Η πόρτα από τα λευκά πιόνια άνοιξε με ήχο σαν αναστεναγμό παλιάς παρτίδας. Η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης πέρασαν μέσα, και βρέθηκαν σε μια αίθουσα καθρεφτών — απέραντη, φωτισμένη από ένα σιωπηλό, ψυχρό φως που δεν φαινόταν να προέρχεται από κάπου.
Κάθε καθρέφτης έδειχνε έναν πίνακα. Και κάθε πίνακας… έπαιζε.
«Είναι… εμείς;» ψιθύρισε η Ίριδα, καθώς είδε τον εαυτό της να παίζει σε μια άγνωστη παρτίδα, να χάνει, να υποχωρεί, να καταρρέει.
«Όχι, μικρή μου. Είναι αυτό που θα γίνουμε, αν συνεχίσουμε να παίζουμε λάθος παρτίδες για τους λάθος λόγους.»
Ο Ξύλινος Προφήτης έδειξε έναν καθρέφτη που τον απεικόνιζε σπασμένο, παραμορφωμένο, με το ρολόι του να τρέχει αντίστροφα και τη φωνή του να έχει γίνει κραυγή. Ήταν ο εαυτός του που είχε επιλέξει τη λήθη αντί για την Αλήθεια.
«Το Δεύτερο Βάθος είναι η επιλογή μεταξύ του Παικτα και της Αντανάκλασής του. Αν δεχτείς τον καθρέφτη σου, γίνεσαι αυτός. Αν τον καταστρέψεις, ξεχνάς όσα σε διαμόρφωσαν.»
Η δοκιμασία δεν είχε χρόνο. Δεν είχε παρτίδα. Είχε μόνο κρίση.
Η Ίριδα πλησίασε τον καθρέφτη της. Την έδειχνε σε σκακιστικό θρόνο, μόνη, νικηφόρα αλλά άδεια, με τα κομμάτια της όλα παγωμένα, νεκρά.
«Αυτό βλέπει το μέλλον μου…;»
«Όχι. Αυτό βλέπει η αλαζονεία σου.»
Με ένα δάκρυ που κυλούσε σαν ποτάμι γνώσης, η Ίριδα άγγιξε τον καθρέφτη. Δεν τον έσπασε. Τον χάιδεψε. Και τότε, το είδωλό της άρχισε να αλλάζει: έγινε παιδί ξανά, με μια παλιά σκακιέρα στα γόνατα, δίπλα στον δάσκαλό της που της έδειχνε με αγάπη το γαλλικό άνοιγμα.
Ο καθρέφτης διαλύθηκε από μόνος του.
Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στον δικό του. Σκέφτηκε. Θυμήθηκε. Και τελικά τον αγκάλιασε.
Η αίθουσα των καθρεφτών έσβησε. Η επόμενη πόρτα σχηματίστηκε από δύο βασίλισσες που ενώθηκαν σε σχήμα "3".
Το έδαφος χάθηκε κάτω από τα πόδια τους. Όχι από σεισμό ή πτώση — αλλά από επιλογή. Το Πρώτο Βάθος δεν είχε είσοδο, μόνο απόφαση. Και μόλις δόθηκε η απάντηση του Προφήτη, η πραγματικότητα αναδιπλώθηκε.
Ξαφνικά βρέθηκαν σε έναν θάλαμο που δεν είχε πλευρές, ούτε άκρες. Όλα ήταν φτιαγμένα από μαύρα τετράγωνα, το ένα δίπλα στο άλλο, στο άπειρο. Στην καρδιά, ένας μοναχικός βασιλιάς· λευκός και γέρικος, στάσιμος, σαν να είχε χαθεί εδώ και αιώνες.
«Εδώ παίζεται το Πιθανό Ματ,» αντήχησε η φωνή του Άσπαστου.
«Η δοκιμασία είναι απλή: σώσε τον Βασιλιά με μία μόνο κίνηση… ή θυσίασέ τον για να προχωρήσεις.»
Η Ίριδα ένιωσε τις φλέβες της να πάλλονται με την πρόβλεψη των εξι κινήσεων. Το χάρισμά της έβραζε μέσα της, αλλά δεν της έδινε καμία σωστή διαδρομή.
«Σε κάθε πιθανότητα… ματ.»
Ο Προφήτης κοίταξε τον πίνακα που κρατούσε. Οι κινήσεις του δεν ήταν γραμμικές. Ήταν σαν πτυχώσεις μνήμης, σαν θραύσματα από παλιές παρτίδες. Άνοιξε το μηχανισμό του, και το ρολόι μέσα του σταμάτησε. Ο χρόνος πάγωσε. Η σκακιέρα άρχισε να λάμπει.
«Ίριδα… Αν ο Βασιλιάς είναι πάντα χαμένος, τότε ίσως δεν πρέπει να παίξουμε σ’ αυτόν τον κανόνα.»
Με μια απλή κίνηση, τοποθέτησε ένα πιόνι στο τετράγωνο δ5 — ένα σημείο που, σύμφωνα με τις κλασικές παραλλαγές, ήταν απαγορευμένο λόγω συμμετρίας. Κι όμως, αυτή η απαγορευμένη κίνηση άλλαξε τα πάντα.
Η σκακιέρα άστραψε. Ο Βασιλιάς μετακινήθηκε μόνος του ένα τετράγωνο, σαν να είχε ελευθερωθεί από κάποιο αόρατο δέσιμο.
Η φωνή του Άσπαστου ξανακούστηκε:
«Το Πιθανό Ματ… αναβλήθηκε. Επιλέξατε το Αδύνατο Άνοιγμα. Το Πρώτο Βάθος ολοκληρώθηκε.»
Η σκηνή άρχισε να καταρρέει, και μια νέα πόρτα σχηματίστηκε από λευκά πιόνια που στροβιλίζονταν, δημιουργώντας τον αριθμό "2".
Η είσοδος στο βασίλειο θ8 δεν ήταν μια πράξη θέλησης. Ήταν μια παραίτηση.
Ο Ξύλινος Προφήτης σταμάτησε μπροστά στο μαύρο σύνορο που δεν έμοιαζε με τόπο αλλά με αίσθηση. Ένα λεπτό πέπλο ακινησίας απλωνόταν στον αέρα, σαν όλα όσα συνέβαιναν μέσα του να υπήρχαν ταυτόχρονα και να μη συνέβαιναν ποτέ.
«Δεν θα 'ναι τόπος αυτός, Ίριδα,» είπε χαμηλόφωνα.
«Θα 'ναι ερώτηση.»
Η Ίριδα ένιωσε τις παλμικές γραμμές του Σύμπαντος να αλλάζουν. Το χάρισμά της — η ικανότητα να προβλέπει τις επόμενες έξι κινήσεις όλων — τώρα τρεμόπαιζε, σαν ελαττωματικό φως.
Μπήκαν.
Το θ8 απλωνόταν μπροστά τους σαν κόσμος κατεστραμμένος από ερμηνείες. Σκακιέρες κρεμασμένες στον ουρανό, άλλες ενσωματωμένες στο έδαφος, λες και ο κόσμος είχε καταπιεί τις δικές του στρατηγικές. Τα κομμάτια, σπασμένα ή διαστρεβλωμένα, περιφέρονταν άσκοπα. Ένας ίππος ακίνητος κοιτούσε τον ουρανό· ένας πύργος κλειδωμένος σε τετράγωνο του αντιπάλου χρώματος έκλαιγε σιωπηλά, χωρίς μάτια.
Στην καρδιά του βασιλείου, ένα αμφιθέατρο φτιαγμένο από ρολόγια.
Εκεί τον συνάντησαν.
Ο Άσπαστος.
Ήταν πιο παλιός κι από την πρώτη παρτίδα. Ένα πλάσμα-παρατήρηση, ένα απομεινάρι της εποχής πριν καθοριστούν οι κανόνες. Το σώμα του αποτελούνταν από παλιά κομμάτια σκακιού και ξύλινες λέξεις που δεν λέγονταν πια. Το βλέμμα του, άχρονο.
«Ποιοι είστε εσείς που τολμάτε να φέρετε Μέλλον εδώ, όπου μόνο το Πριν υπάρχει;»
«Είμαι η Ίριδα του Λευκού Τάγματος.»
«Κι εγώ ο τελευταίος φορέας του Ρολογιού του Αέναου,» είπε ο Προφήτης.
Ο Άσπαστος έκανε ένα αργό νεύμα.
«Θέλετε το Πρώτο Ρολόι; Θέλετε να επαναφέρετε την Ισορροπία; Τότε πρέπει να διασχίσετε τα Πέντε Βάθη. Πέντε Δοκιμασίες. Πέντε Αλήθειες. Πέντε Θυσίες.»
Η γη έτρεμε — ή μήπως ήταν η σκακιέρα που απλώθηκε στα πόδια τους; Ένα ένα, τα Βάθη αποκαλύφθηκαν.
Ο άνεμος της ερήμου ε4 έφερε φωνές από περασμένες παρτίδες. Σαν απόηχοι από ένα παιχνίδι που ξανάρχιζε ξανά και ξανά χωρίς νικητή. Ο Ξύλινος Προφήτης στεκόταν στην άκρη ενός φαραγγιού φτιαγμένου από καμένα πιόνια. Δίπλα του, η Ίριδα κρατούσε τον παλμό του πίνακα, τα μάτια της γεμάτα στρατηγικά φλας.
«Εδώ κάποτε βρισκόταν η Ακαδημία των Αρχικών Κινήσεων», ψιθύρισε.
«Πριν ο Αβαθός την παγιδεύσει σε πατ.»
Μπροστά τους απλωνόταν η Πόλη των Σπασμένων Κινήσεων — ερείπια μιας σκακιστικής μητρόπολης που κάποτε φιλοξενούσε τα πιο λαμπρά μυαλά των Βασιλείων. Τώρα, κατοικούνταν από παραιτημένα κομμάτια· λευκούς πύργους χωρίς πλευρική κίνηση, μαύρους ίππους παγιδευμένους σε λούπα, και στρατιώτες που αρνούνταν να προχωρήσουν.
Εκεί, τους πλησίασε μια φιγούρα — η Βασίλισσα , πρώην πρωταθλήτρια που εγκατέλειψε την τελευταία της παρτίδα για να σώσει τους παίκτες της από την παράνοια του Αβαθού. Τώρα, μισή γυναίκα, μισή κομμάτι-σκιά, ζούσε ανάμεσα σε bug κινήσεις και τυφλές παραλλαγές.
«Ο χρόνος σας τελειώνει», είπε.
«Ο Αβαθός προελαύνει προς το Ξεχασμένο Άνοιγμα. Η Πύλη στο θ8 έχει ήδη ραγίσει. Και πίσω της… είναι το Πρώτο Ματ.»
Η Ίριδα, με βλέμμα άδειο και ταυτόχρονα φλογισμένο, άρχισε να δακρύζει.
«Είδα τις έξι κινήσεις. Σε όλες, πεθαίνουμε.»
Ο Ξύλινος Προφήτης άπλωσε το χέρι του, και από μέσα ξεδιπλώθηκε ένας μηχανισμός που έμοιαζε με παλιά σκακιέρα. Στα τετράγωνα, τα ίδια τους τα βήματα σχημάτιζαν μια νέα αρχή.
«Τότε θα διαλέξουμε μια έβδομη.»
Μετάλλια και εμπειρίες από τους μικρούς αθλητές μας στο ανοιχτό καλοκαιρινό τουρνουά ακαδημιών που διοργάνωσαν οι " ΕΣΘ-ΕΣΚ" σήμερα 18/6 στην πλαζ Αρετσούς.
Και πιο συγκεκριμένα την 3η θέση στο Γ1 γκρουπ ο Τερμεντζής Γιώργος με 4/5 σε ισοβαθμία με τον δεύτερο στην κατάξη. Στο ίδιο γκρουπ την 1η θέση στα κορίτσια η Τερμεντζή Ελευθερία με 3/5.
Επίσης 3/5 στο ίδιο γκρουπ είχαν οι Σαραφίδης Αλέξανδρος 4η θέση και Κατσαρός Χρήστος 8η επίσης με 3/5.
Στο Γ2 γκρουπ συμμετείχε και ο μικρός Σαραφίδης Κωνσταντίνος γεννηθείς μόλις το 2020! πετυχαίνοντας μάλιστα και 1,5 πόντους.
Στο Β΄ γκρουπ συμμετείχαν τα αδέρφια Δράζιου, Μαρία και Σωτήρης η Μαρία κατέκτησε την 3η θέση στα κορίτσια και ο Σωτήρης συγκέντρωσε 2,5/5
Στο Α΄ γκρουπ η Αλτινάκη Αγγελική κατέκτησε την 1η θέση στα κορίτσια με 3,5/5
