Η Πύλη 4 ήταν μια παραμόρφωση. Δεν είχε σχήμα, ούτε σύνορα. Έμοιαζε με λάθος κίνηση που, παρότι απαγορευμένη, παίζεται στα όνειρα. Όταν την πέρασαν, η πραγματικότητα γύρω τους στράφηκε — οι γραμμές της σκακιέρας έτρεχαν σε σπείρες, τα τετράγωνα ανέπνεαν, και κάθε νόμος του παιχνιδιού είχε διαλυθεί.
Ο Ξύλινος Προφήτης έριξε μια ματιά στο ρολόι του — δεν υπήρχε πια. Αντικαταστάθηκε από έναν κύκλο που χτυπούσε σαν καρδιά.
«Καλωσήρθατε στον Κανόνα που Δεν Υπάρχει,» είπε μια φωνή πίσω τους.
Εκεί στεκόταν ο Σάγκαρ, ο Παράνομος Θεατής — ένα ον με σώμα φτιαγμένο από παλιά score sheets και μάτια σαν αναποφάσιστες παρτίδες. Ήταν εκείνος που έπαιζε πάντα μόνο παραλλαγές που κανείς δεν είχε αποδείξει.
«Σε αυτό το Βάθος, κάθε παίκτης καλείται να δημιουργήσει έναν νέο κανόνα. Αλλά κάθε τι που ορίζει… αφαιρεί κάτι από τον εαυτό του.»
Η Ίριδα πάτησε μπροστά.
«Θα δημιουργήσω έναν κανόνα: κάθε φορά που παίζεται μια αθώα κίνηση, κάτι ξεχνιέται αλλά κάτι μαθαίνεται.»
Ο Σάγκαρ χαμογέλασε θλιμμένα. «Τότε ξέχασες κάτι.»
Η Ίριδα γύρισε προς τον Προφήτη — και για μια τρομακτική στιγμή, δεν ήξερε ποιος ήταν. Το πρόσωπό του τρεμόπαιζε. Η φωνή του ακουγόταν αλλού.
Ο Προφήτης, με αργή σοφία, έβαλε το χέρι του στην καρδιά.
«Ο δικός μου κανόνας είναι: η θυσία δεν είναι ήττα, αν δίνει χώρο σε άλλον να κινηθεί.»
Μπροστά του εμφανίστηκε η παλιά του παρτίδα, εκείνη που θυσίασε τη νίκη του για να μάθει ο αντίπαλός του. Και για πρώτη φορά… εκείνος ο αντίπαλος δάκρυσε.
Ο Σάγκαρ άνοιξε τις παλάμες του. Μέσα, μια νέα σκακιέρα γεννιόταν — με 65 τετράγωνα. Το επιπλέον τετράγωνο έλαμπε στο κέντρο, χωρίς χρώμα. Ήταν το Άγραφο.
«Μόνο όσοι έχουν δεχτεί το Άγραφο τετράγωνο μπορούν να φτάσουν στο θ8.»
Και τότε, η Πύλη 5 γεννήθηκε από το ίδιο το λάθος· μια υπερκίνηση που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά μόλις έγινε.
