Το Πέμπτο Βάθος — Το Ματ Χωρίς Νικητή

 Η Πύλη 5 δεν άνοιξε. Απλώς… εξαφανίστηκε. Σαν κίνηση που δεν γράφτηκε ποτέ. Και καθώς η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης προχώρησαν, βρέθηκαν στο απόλυτο αδιέξοδο: ένα πεδίο χωρίς γραμμές, χωρίς σύνορα, όπου ολόκληρη η σκακιέρα είχε απλωθεί και χαθεί σε ένα ομιχλώδες άπειρο.

Κάθε ήχος έμοιαζε με ηχώ παρτίδας που μόλις τελείωσε. Και γύρω τους, υψώνονταν φαντάσματα από παλιούς παίκτες — φιγούρες χωρίς πρόσωπα, που περιφέρονταν κρατώντας τα φύλλα αγώνων τους, μουσκεμένα, άδεια.

«Πού βρισκόμαστε;» ρώτησε η Ίριδα.

Ο Προφήτης έκλεισε τα μάτια του.

«Στον τόπο του Ματ χωρίς Νικητή. Εδώ, κάθε παρτίδα τελειώνει… αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί. Κανείς δεν κερδίζει. Κανείς δεν μαθαίνει.»

Η Ίριδα ένιωσε το χάρισμά της να εξασθενεί. Δεν έβλεπε πια τις επόμενες έξι κινήσεις. Έβλεπε μόνο επαναλήψεις.

Μια φωνή ακούστηκε από το βάθος:

«Μην ψάχνετε το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη. Δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. Ο χρόνος εδώ είναι ισόπαλος.»

Ήταν ο Αβαθός.

Ξεχώριζε από όλους τους άλλους — σκοτεινός, μανδύας φτιαγμένος από παραιτήσεις, κρατώντας μια βασίλισσα από αναμνήσεις ηττών. Οι κινήσεις του ήταν άναρχες, αλλά είχαν μια απελπισμένη τελειότητα.

«Εσείς ψάχνετε λύση. Μα το σκάκι δεν λύνεται. Ούτε σώζει. Μόνο επαναλαμβάνει.»

Ο Ξύλινος Προφήτης στάθηκε απέναντί του. Πίσω του, η Ίριδα τρέκλιζε. Αν έπεφτε τώρα… δεν θα υπήρχε αναίρεση.

Ο Προφήτης έβαλε το χέρι του στην καρδιά. Το Άγραφο Τετράγωνο έλαμψε. Μια νέα σκακιέρα σχηματίστηκε ανάμεσά τους.

«Ας παίξουμε. Μια παρτίδα χωρίς νίκη. Χωρίς ήττα. Χωρίς σκοπό.»

Ο Αβαθός γέλασε. «Αυτό… είναι το μόνο που ξέρω.»

Άρχισαν. Κίνηση την κίνηση. Παρτίδα στην παρτίδα. Όλες οι κινήσεις είχαν ξαναπαιχτεί — αλλά κάθε φορά, με μια ελαφρά μετατόπιση. Σα να προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την ίδια την προφητεία της ισοπαλίας.

Η Ίριδα, με δάκρυα στα μάτια, ψιθύρισε:

«Τώρα βλέπω την έβδομη κίνηση…»

Και τότε — για πρώτη φορά — έπαιξε. Μια κίνηση που δεν υπήρχε στους υπολογισμούς. Μια ανθρώπινη, άτεχνη, απελπισμένα όμορφη κίνηση. Και έσπασε την ακολουθία.

Ο Αβαθός ακινητοποιήθηκε.

«Αυτό δεν είναι… αποδεκτό.»

Ο κόσμος ράγισε. Η σκακιέρα ανατράπηκε. Ο ουρανός του βασιλείου θ8 φανερώθηκε μπροστά τους, και μέσα από το άπειρο, έλαμψε ένα Ρολόι — αλλά δεν ήταν εργαλείο. Ήταν μνήμη. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος δίδαξε το παιχνίδι με αγάπη.

Το Ρολόι του Πρώτου Παίκτη.

Το Τέταρτο Βάθος — Ο Κανόνας που Δεν Υπάρχει

 Η Πύλη 4 ήταν μια παραμόρφωση. Δεν είχε σχήμα, ούτε σύνορα. Έμοιαζε με λάθος κίνηση που, παρότι απαγορευμένη, παίζεται στα όνειρα. Όταν την πέρασαν, η πραγματικότητα γύρω τους στράφηκε — οι γραμμές της σκακιέρας έτρεχαν σε σπείρες, τα τετράγωνα ανέπνεαν, και κάθε νόμος του παιχνιδιού είχε διαλυθεί.

Ο Ξύλινος Προφήτης έριξε μια ματιά στο ρολόι του — δεν υπήρχε πια. Αντικαταστάθηκε από έναν κύκλο που χτυπούσε σαν καρδιά.

«Καλωσήρθατε στον Κανόνα που Δεν Υπάρχει,» είπε μια φωνή πίσω τους.

Εκεί στεκόταν ο Σάγκαρ, ο Παράνομος Θεατής — ένα ον με σώμα φτιαγμένο από παλιά score sheets και μάτια σαν αναποφάσιστες παρτίδες. Ήταν εκείνος που έπαιζε πάντα μόνο παραλλαγές που κανείς δεν είχε αποδείξει.

«Σε αυτό το Βάθος, κάθε παίκτης καλείται να δημιουργήσει έναν νέο κανόνα. Αλλά κάθε τι που ορίζει… αφαιρεί κάτι από τον εαυτό του.»

Η Ίριδα πάτησε μπροστά.

«Θα δημιουργήσω έναν κανόνα: κάθε φορά που παίζεται μια αθώα κίνηση, κάτι ξεχνιέται αλλά κάτι μαθαίνεται.»

Ο Σάγκαρ χαμογέλασε θλιμμένα. «Τότε ξέχασες κάτι.»

Η Ίριδα γύρισε προς τον Προφήτη — και για μια τρομακτική στιγμή, δεν ήξερε ποιος ήταν. Το πρόσωπό του τρεμόπαιζε. Η φωνή του ακουγόταν αλλού.

Ο Προφήτης, με αργή σοφία, έβαλε το χέρι του στην καρδιά.

«Ο δικός μου κανόνας είναι: η θυσία δεν είναι ήττα, αν δίνει χώρο σε άλλον να κινηθεί.»

Μπροστά του εμφανίστηκε η παλιά του παρτίδα, εκείνη που θυσίασε τη νίκη του για να μάθει ο αντίπαλός του. Και για πρώτη φορά… εκείνος ο αντίπαλος δάκρυσε.

Ο Σάγκαρ άνοιξε τις παλάμες του. Μέσα, μια νέα σκακιέρα γεννιόταν — με 65 τετράγωνα. Το επιπλέον τετράγωνο έλαμπε στο κέντρο, χωρίς χρώμα. Ήταν το Άγραφο.

«Μόνο όσοι έχουν δεχτεί το Άγραφο τετράγωνο μπορούν να φτάσουν στο θ8.»

Και τότε, η Πύλη 5 γεννήθηκε από το ίδιο το λάθος· μια υπερκίνηση που δεν υπήρξε ποτέ, αλλά μόλις έγινε.

Το Τρίτο Βάθος — Το Στάσιμο Τετράγωνο

 Η Πύλη "3" άνοιξε με έναν μεταλλικό ήχο, σαν παρτίδα που κλείνει σε ισοπαλία δίχως νόημα. Από μέσα, μια παγωμένη αύρα αγκάλιασε την Ίριδα και τον Ξύλινο Προφήτη, καθώς εισέρχονταν σε έναν κόσμο ακίνητο.

Δεν υπήρχε φως, μα ούτε και σκοτάδι. Δεν υπήρχε χρόνος, μα η αναμονή ήταν αισθητή — σαν κάθε κίνηση να είχε ξεχαστεί λίγο πριν παιχτεί.

«Αυτό είναι το Στάσιμο Τετράγωνο…» είπε ο Προφήτης. «Ο τόπος όπου πάνε όσες παρτίδες δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.»

Γύρω τους, στέκονταν κομμάτια παγωμένα στον χρόνο: μια βασίλισσα κρατημένη από τη μέση σε φάση επίθεσης, ένας ίππος που δεν άγγιξε ποτέ το τετράγωνο g5, και πιόνια με πρόσωπα γεμάτα προσμονή. Όλα μαρμαρωμένα στην κίνηση που δεν έγινε.

«Εδώ, κάθε παίκτης γίνεται κομμάτι. Αν παραμείνουμε για πολύ, θα ξεχάσουμε γιατί ήρθαμε. Και τελικά… θα παραλύσουμε.»

Ένα τετράγωνο μπροστά τους άστραψε. Δεν ήταν άδειο — μέσα του υπήρχε ένα παιδί, γύρω στα δώδεκα, καθισμένο σε στάση αναμονής, με το χέρι έτοιμο να παίξει. Είχε παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο κινήσεις.

«Το όνομά του είναι Λέον. Ένας από τους πρώτους παίκτες. Δεν διάλεξε ποτέ αν θα παίξει την ισοπαλία ή θα ρισκάρει για τη νίκη.»

Η Ίριδα ένιωσε κάτι να σπάει μέσα της.

«Πρέπει να τον βοηθήσουμε. Αλλιώς… είμαστε ίδιοι.»

Πλησίασε τον Λέον και ψιθύρισε:

«Η ισοπαλία δεν είναι πάντα ασφάλεια. Είναι φυλακή.»

Το παιδί σήκωσε το βλέμμα. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του. Τότε, με μία αργή, καθαρή κίνηση, άφησε το πιόνι του να προχωρήσει ένα τετράγωνο μπροστά.

Και ο κόσμος άρχισε να κινείται ξανά.

Τα σκακιστικά κομμάτια γύρω τους πήραν πνοή, τα τετράγωνα γέμισαν με ελαφρύ ήχο από περάσματα, και μια νέα σκακιέρα εμφανίστηκε μπροστά τους — όχι φτιαγμένη από ξύλο, αλλά από φωνές και αναμνήσεις.

Η επόμενη πύλη σχηματίστηκε με τέσσερα διαδοχικά σαχ — "4".

Ο Προφήτης κοίταξε την Ίριδα.

«Τα Βάθη μάς φθείρουν. Αλλά ταυτόχρονα μας φτιάχνουν. Είσαι έτοιμη για το επόμενο;»

Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Σωτήρη.

Έφυγες αθόρυβα , όπως έζησες — με αξιοπρέπεια, δύναμη και σεβασμό.
Ήσουν για όλους εμάς κάτι παραπάνω από φίλος, αθλητής, προπονητής. Ήσουν παράδειγμα.
Δίδαξες με το βλέμμα, ενέπνευσες με την παρουσία, στάθηκες πάντα δίπλα μας — με καρδιά καθαρή.

Το κενό που αφήνεις μεγάλο, μα η μνήμη σου θα μας καθοδηγεί.
Σε ευχαριστούμε για όλα.

Αντίο, Σωτήρη. Θα είσαι πάντα μαζί μας.

Το Δεύτερο Βάθος — Ο Παίκτης και η Αντανάκλαση

 

Η πόρτα από τα λευκά πιόνια άνοιξε με ήχο σαν αναστεναγμό παλιάς παρτίδας. Η Ίριδα και ο Ξύλινος Προφήτης πέρασαν μέσα, και βρέθηκαν σε μια αίθουσα καθρεφτών — απέραντη, φωτισμένη από ένα σιωπηλό, ψυχρό φως που δεν φαινόταν να προέρχεται από κάπου.

Κάθε καθρέφτης έδειχνε έναν πίνακα. Και κάθε πίνακας… έπαιζε.

«Είναι… εμείς;» ψιθύρισε η Ίριδα, καθώς είδε τον εαυτό της να παίζει σε μια άγνωστη παρτίδα, να χάνει, να υποχωρεί, να καταρρέει.

«Όχι, μικρή μου. Είναι αυτό που θα γίνουμε, αν συνεχίσουμε να παίζουμε λάθος παρτίδες για τους λάθος λόγους.»

Ο Ξύλινος Προφήτης έδειξε έναν καθρέφτη που τον απεικόνιζε σπασμένο, παραμορφωμένο, με το ρολόι του να τρέχει αντίστροφα και τη φωνή του να έχει γίνει κραυγή. Ήταν ο εαυτός του που είχε επιλέξει τη λήθη αντί για την Αλήθεια.

«Το Δεύτερο Βάθος είναι η επιλογή μεταξύ του Παικτα και της Αντανάκλασής του. Αν δεχτείς τον καθρέφτη σου, γίνεσαι αυτός. Αν τον καταστρέψεις, ξεχνάς όσα σε διαμόρφωσαν.»

Η δοκιμασία δεν είχε χρόνο. Δεν είχε παρτίδα. Είχε μόνο κρίση.

Η Ίριδα πλησίασε τον καθρέφτη της. Την έδειχνε σε σκακιστικό θρόνο, μόνη, νικηφόρα αλλά άδεια, με τα κομμάτια της όλα παγωμένα, νεκρά.

«Αυτό βλέπει το μέλλον μου…;»

«Όχι. Αυτό βλέπει η αλαζονεία σου.»

Με ένα δάκρυ που κυλούσε σαν ποτάμι γνώσης, η Ίριδα άγγιξε τον καθρέφτη. Δεν τον έσπασε. Τον χάιδεψε. Και τότε, το είδωλό της άρχισε να αλλάζει: έγινε παιδί ξανά, με μια παλιά σκακιέρα στα γόνατα, δίπλα στον δάσκαλό της που της έδειχνε με αγάπη το γαλλικό άνοιγμα.

Ο καθρέφτης διαλύθηκε από μόνος του.

Ο Προφήτης στάθηκε μπροστά στον δικό του. Σκέφτηκε. Θυμήθηκε. Και τελικά τον αγκάλιασε.

Η αίθουσα των καθρεφτών έσβησε. Η επόμενη πόρτα σχηματίστηκε από δύο βασίλισσες που ενώθηκαν σε σχήμα "3".

Το Πρώτο Βάθος — Το Πιθανό Ματ

 Το έδαφος χάθηκε κάτω από τα πόδια τους. Όχι από σεισμό ή πτώση — αλλά από επιλογή. Το Πρώτο Βάθος δεν είχε είσοδο, μόνο απόφαση. Και μόλις δόθηκε η απάντηση του Προφήτη, η πραγματικότητα αναδιπλώθηκε.

Ξαφνικά βρέθηκαν σε έναν θάλαμο που δεν είχε πλευρές, ούτε άκρες. Όλα ήταν φτιαγμένα από μαύρα τετράγωνα, το ένα δίπλα στο άλλο, στο άπειρο. Στην καρδιά, ένας μοναχικός βασιλιάς· λευκός και γέρικος, στάσιμος, σαν να είχε χαθεί εδώ και αιώνες.

«Εδώ παίζεται το Πιθανό Ματ,» αντήχησε η φωνή του Άσπαστου.
«Η δοκιμασία είναι απλή: σώσε τον Βασιλιά με μία μόνο κίνηση… ή θυσίασέ τον για να προχωρήσεις.»

Η Ίριδα ένιωσε τις φλέβες της να πάλλονται με την πρόβλεψη των εξι κινήσεων. Το χάρισμά της έβραζε μέσα της, αλλά δεν της έδινε καμία σωστή διαδρομή.

«Σε κάθε πιθανότητα… ματ.»

Ο Προφήτης κοίταξε τον πίνακα που κρατούσε. Οι κινήσεις του δεν ήταν γραμμικές. Ήταν σαν πτυχώσεις μνήμης, σαν θραύσματα από παλιές παρτίδες. Άνοιξε το μηχανισμό του, και το ρολόι μέσα του σταμάτησε. Ο χρόνος πάγωσε. Η σκακιέρα άρχισε να λάμπει.

«Ίριδα… Αν ο Βασιλιάς είναι πάντα χαμένος, τότε ίσως δεν πρέπει να παίξουμε σ’ αυτόν τον κανόνα.»

Με μια απλή κίνηση, τοποθέτησε ένα πιόνι στο τετράγωνο δ5 — ένα σημείο που, σύμφωνα με τις κλασικές παραλλαγές, ήταν απαγορευμένο λόγω συμμετρίας. Κι όμως, αυτή η απαγορευμένη κίνηση άλλαξε τα πάντα.

Η σκακιέρα άστραψε. Ο Βασιλιάς μετακινήθηκε μόνος του ένα τετράγωνο, σαν να είχε ελευθερωθεί από κάποιο αόρατο δέσιμο.

Η φωνή του Άσπαστου ξανακούστηκε:

«Το Πιθανό Ματ… αναβλήθηκε. Επιλέξατε το Αδύνατο Άνοιγμα. Το Πρώτο Βάθος ολοκληρώθηκε.»

Η σκηνή άρχισε να καταρρέει, και μια νέα πόρτα σχηματίστηκε από λευκά πιόνια που στροβιλίζονταν, δημιουργώντας τον αριθμό "2".