Η " Ένωση Σκακιστών Δήμου Θέρμης" είναι αθλητικό σωματείο με ειδική αθλητική αναγνώριση , αριθμός μητρώου στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού Χθ34 .Δραστηριοποιείτε στον δήμο θέρμης. Η έδρα του σωματείου είναι στην Θέρμη, Κολοκοτρώνη 10
Συχνό φαινόμενο αποτελεί η φθορά ή καλύτερα θα το έλεγα το "ξεθώριασμα" που παρατηρείται σε θεσμούς-ανθρώπους που τους έχει φθείρει ο χρόνος μέσα στα αδυσώπητα γρανάζια της ρουτίνας. Τις περισσότερες φορές άνθρωποι ξεκινούν με όρεξη γεμάτοι όνειρα άδολα-αγνά και στο τέλος καταλήγουν πληγωμένα κοκόρια μετά από κοκορομαχία. Το καθεστώς της συντήρησης με τα "βολέματα" που προσφέρει στους υπηρέτες του καταφέρνει να τσακίζει οτι προσπαθεί να σταθεί όρθιο απέναντι του και τολμά να αμφισβητεί πολλές φορές επιλογές και προθέσεις. Το όνειρο που μπορεί να γιγαντώνεται πολλές φορές μέσα σου, όταν βρίσκει μπροστά τοίχος τσακίζεται και τέτοιες στιγμές σαν αυτές είναι που αναρωτιέσαι- αξίζει- να το ποτίζεις με τόσο κόπο δάκρυ και ιδρώτα; Μια εύκολη προσέγγιση είναι ενα γρήγορο όχι! μα όμως αν κοντοσταθείς λίγο και πάρεις μιαν ανάσα και καθαρίσει το τοπίο γύρο σου και ξαναβρεί η καρδιά σου τον παλμό της .... φευ!..... ΝΑΙ !!! και φυσικά αξίζει, είναι η πάστα του ανθρώπου που κάθε φορά κάνει την διαφορά. Δεν είναι λίγες οι φορές που απόψεις και προθέσεις δεν "χωρούν" σε στενές αυλές μικρών ουζερί στην πλατεία της θέρμης. Σ΄αυτόν τον κόσμο ξεβράκωτοι ερχόμαστε και ξεβράκωτοι φεύγουμε η αντίληψη της ιδιοκτησίας είναι επίκτητη ιδιότητα, το μέτρο η ίντσα ή οποιαδήποτε άλλη μονάδα μέτρησης είναι αυτή που μας περιορίζει από την υπερβολή της "έκθεσης" . Στις προθέσεις μου ποτέ δεν ήταν να οικιοποιηθώ το όνομα -όχι φυσικά της Μακεδονίας- αλλά του Θερμαϊκού και ιδιαίτερα του σκακιστικού τμήματος , αρκετοί από τους λίγους ιδιοκτήτες δυσαρεστήθηκαν. Θα ήθελα λοιπόν δημόσια να πώ πως το συγκεκριμένο blog αποτελεί προσωπική μου δημιουργία, δεν εκφράζει κανέναν άλλο παρά μόνο τις απόψεις μου για την ομάδα και το σύλλογο,αλλά και γενικότερα για το σκάκι , υπεύθυνος για το περιεχόμενο του είμαι εγώ και κανείς άλλος. Αισθάνομαι την ανάγκη θα τολμήσω να πω πως ήρθε η ώρα για την δημιουργία καινούριων πρακτικών -μοντέλων πέρα απο τα τετρημένα ιδιοκτησιακά καθεστώτα.που θα αγκαλιάζουν πρωτόγνωρες πρακτικές και μεθόδους. Ασχέτως αν είμαι μέλος του σκακιστικού τμήματος του θερμαϊκού ενεργός παίχτης και προπονητής στο σύλλογο δεν δέχομαι πως η λήθη είναι ο καλύτερος φίλος της ανυπαρξίας! Το να προσπαθείς με όλες σου τις δυνάμεις να δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις εκείνες που θα σε κάνουν να ξεχωρίσεις από την μετριότητα , είναι δείγμα νοοτροπίας προόδου και εξέλιξης. Συνεχίζεται ......... ΛΙΑΜΟΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Η Ανάγκη οργάνωσης μιας βιβλιοθήκης στα πλαίσια ενός σκακιστικού συλλόγου είναι μεγάλη. Aνεξαρτήτως πλέον από τους ρυθμούς της τεχνολογίας που ακολουθεί η σύγχρονη ζωή μας, το κλασικό status του βιβλίου παραμένει αξεπέραστο, η επαφή που μπορεί να έχει ο σκακιστής με το βιβλίο αλλά κυρίως με τη σκακιέρα -διότι η μελέτη από το βιβλίο προϋποθέτει σκακιέρα και χρήση κομματιών-είναι αναντικατάστατη. Έτσι λοιπόν πρωταρχικό μέλημα ενός συλλόγου που θέλει να παρέχει στα μέλη του πρόσβαση στη γνώση είναι η ύπαρξη και ο εμπλουτισμός συνεχώς της σκακιστικής του βιβλιοθήκης. Φυσικά και δεν είναι μονοσήμαντη η προσφορά στους αθλητές του μόνο μέσα από το βιβλίο. Εννοείται ότι επικουρικά και τα ηλεκτρονικά μέσα που παρέχουν μεγάλη ευκολία στην πρόσβαση της πληροφορίας είναι οι δύο κυρίες κολώνες που στηρίζουν το οικοδόμημα. Το να στρέφει ένας σύλλογος τους αθλητές του αλλά και τους εραστές του παιχνιδιού στη μελέτη βιβλίων μέσω μιας οργανωμένης καλά σκακιστικής βιβλιοθήκης είναι εκ των ων ουκ άνευ προαπαιτούμενο για έναν σύλλογο που σέβεται προτίστως τον εαυτό του,αλλά αντιμετοπίζει και με σοβαρότητα τα μέλη του. Μία καλά οργανωμένη βιβλιοθήκη θα έδινε εύκολα πρόσβαση στα μέλη του συλλόγου στην πληροφορία. Τα ¨κλασσικά¨βιβλία πλέον είναι αρκετά. Ο ρόλος του συλλόγου και εν συνεχεία της όποιας σκακιστικής ένωσης σε ευρύτερο επίπεδο είναι πολύ σημαντικός. Φανταστείτε σε κεντρικό περιφεριακό επίπεδο η σκακιστική ένωση να λειτουργει βιβλιοθήκη που θα μπορεί να δανείζει βιβλία ή ακόμη καλύτερα να έχει σκακιστικό εντευκτήριο, όπου θα μπορούν αθλητές να μελετούν . Έτσι λοιπόν ο σύλλογος κάθε χρόνο στον προγραμματισμό του θα πρέπει να ορίζει ένα χρηματικό ποσό το οποίο θα χρησιμοποιείται για την αγορά σκακιστικών βιβλίων. Σκόρπιες σκέψεις πρωί 16/2/2019 Λιάμος Αστέριος
Οι μαθητές παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον την ανάλυση της παρτίδας στη σκακιέρα τοίχου. Νοσταλγική φωτογραφία του 1948, σχολείο στο Μπράιτον της Αγγλίας. Του Ηλία Κουρκουνάκη Η προπόνηση σε μικρές ηλικίες Η σκακιστική προπόνηση δεν είναι ενιαία ή μονολιθική. Μπορεί να γίνει σε επίπεδο εντελώς αρχαρίων ή σε επίπεδο παγκόσμιου πρωταθλητή, μπορεί να γίνει σε ειδικά θέματα καθαρά τεχνικών γνώσεων ή προκειμένου να αναπτυχθούν γενικές ικανότητες, μπορεί έχει σχέση με την αγωνιστική ψυχολογία ή την φυσική (“σωματική”) κατάσταση των αθλητών, ή ακόμα και να συμπεριλαμβάνει ζητήματα διατροφής. Δηλαδή, ένας επαγγελματίας προπονητής πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα να προσφέρει σε όλα αυτά τα πεδία –και όχι μόνο! Κατά συνέπεια, η σημαντικότερη ικανότητα ενός προπονητή σκακιού, όπως κάθε εκπαιδευτικού άλλωστε, είναι να προσαρμόζεται στους εκάστοτε προπονούμενους. Προφανώς, όσο πιο αρχάριοι και πιο μικρής ηλικίας οι προπονούμενοι, τόσο σημαντικότερο είναι ο προπονητής να λειτουργεί στο επίπεδο επικοινωνίας και κατανόησής τους. Οι πιο προχωρημένοι έχουν περισσότερα εφόδια να διεκδικήσουν αυτό που νιώθουν ότι έχουν ανάγκη και να το ζητήσουν, ενώ τα μικρά παιδιά δεν μπορεί να ξέρουν τι χρειάζονται στην ενασχόλησή τους με το σκάκι. Αντίστοιχο πρόβλημα παρουσιάζεται γενικότερα στην παιδεία. Οι εκπαιδευτικές ικανότητες των νηπιαγωγών και των δασκάλων στην Α΄ και Β΄ Δημοτικού μπορεί να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην συνολική πορεία της εκπαίδευσης ενός παιδιού, πολύ περισσότερο από αυτές των καθηγητών Γυμνασίου ή Λυκείου, οι οποίοι επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους σε εξειδικευμένα μαθήματα. Όπως λοιπόν χρειάζεται ξεχωριστή προπαρασκευαστική εκπαίδευση των νηπιαγωγών και δασκάλων, έτσι χρειάζονται και ειδικές προϋποθέσεις προκειμένου να προπονήσει κανείς μικρές ηλικίες στο σκάκι. Το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να απευθύνεται ταυτόχρονα στο θυμικό και στη σκέψη των παιδιών. Λογική, αντίληψη και γενικότερη ικανότητα συλλογισμών ή επίλυσης προβλημάτων δεν πρέπει να προτάσσονται της συναισθηματικής ανάπτυξης του παιδιού, ούτε φυσικά να οδηγούν στον παραγκωνισμό της. Όπως είπε ο μεγάλος Ελβετός εκπαιδευτικός Pestalozzi, «όλη η εκπαίδευση δεν αξίζει μια πεντάρα, αν κάνει το παιδί να χάσει το θάρρος και το κέφι του». Με άλλα λόγια, πρώτη προτεραιότητα ενός προπονητή μικρών παιδιών είναι να καλλιεργήσει την αγάπη για το σκάκι, όχι να διδάξει την σωστή εφαρμογή του κανόνα της ισοπαλίας με τριπλή επανάληψη θέσης ή ακόμα και το “en passant”. Οι λεπτομέρειες των κανονισμών είναι σημαντικές αργότερα στο αγωνιστικό σκάκι, αλλά σε πρώτη φάση προέχει το συναισθηματικό δέσιμο του παιδιού με το παιχνίδι. Στο σκάκι συχνά οι εκπαιδευτές προέρχονται πρώτιστα από τον σκακιστικό χώρο, ενώ αρκετοί δεν έχουν ούτε στοιχειώδεις παιδαγωγικές γνώσεις. Πιθανότατα γι’ αυτό το λόγο, η εργασία τους επικεντρώνεται πιο πολύ στο σκακιστικό υλικό, παρά στους ίδιους τους μαθητές. Περισσότερη έμφαση δίνεται στην προσαρμογή των παιδιών σε όσα κρίνεται ότι πρέπει να μάθουν, παρά στην προσαρμογή της διδακτέας ύλης στα παιδιά. Αρκετά συχνά ωθούμε τα παιδιά να παίξουν “πλήρες” σκάκι προτού να είναι έτοιμα, ενώ δεν τα βάζουμε σε γήπεδα κανονικών διαστάσεων για να παίξουν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, ούτε φυσικά θεωρούμε ότι οι λεγόμενες “μεγάλες” αποστάσεις σε αγώνες δρόμου πρέπει να θεωρούνται ίδιες για όλες τις ηλικίες. Πολύ συχνά, αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμο να παραμείνουν τα παιδιά σε επίπεδο παιχνιδιών με μεμονωμένα κομμάτια προτού προχωρήσουν σε κανονικές παρτίδες, όπως τα παιχνίδια που παρουσιάζονται στο εξαιρετικό βιβλίο «Σκάκι και Φαντασία» των Κώστα Γιουβαντσιούδη και Ειρήνης Μουσιάδου. Επειδή όμως θέλουμε να δείξουμε αποτελέσματα της προπονητικής εργασίας, μερικές φορές ωθούμε τα παιδιά να τρέξουν προτού αποκτήσουν σταθερό βηματισμό στο περπάτημά τους. Η έλλειψη διαφοροποίησης μεταξύ των ηλικιών και των αναγκών τους αντικατοπτρίζεται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Σχολικών Αγώνων. Εκεί τα παιδιά της Α΄ Δημοτικού συμμετέχουν με τις ίδιες αγωνιστικές συνθήκες που ισχύουν για μαθητές Λυκείου. Οι “μικρές” κατηγορίες έχουν ανάγκη περισσότερο από μια σχετικά σύντομη χρονικά γιορτή σκακιού, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά ήδη έχουν πολυετείς εμπειρίες επίσημων αγώνων και πολύωρων παρτίδων. Η τάση για οργάνωση ειδικών κατηγοριών σε όλο και πιο μικρές ηλικίες (π.χ. κάτω των 8 ετών) φαινομενικά αποτελεί οργανωτικό θέμα, ουσιαστικά όμως άπτεται βασικών εκπαιδευτικών ζητημάτων. Και δεν είναι καθόλου προφανές ποιος πρέπει να παίρνει τις σχετικές αποφάσεις ή με ποιες διαδικασίες. Κατά τη γνώμη μου, το αγωνιστικό πρόγραμμα στις μικρές ηλικίες δεν επιτρέπεται να σχεδιάζεται χωρίς να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι παράμετροι που προαναφέρθηκαν. Συμπερασματικά, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί Σχολή Προπονητών με την επίβλεψη της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, οι απόφοιτοι της οποίας θα κατέχουν τόσο σκακιστικά όσο και εκπαιδευτικά θέματα. Όπως έχει συμβεί σε άλλα αθλήματα παλιότερα, ορισμένοι εμπειρικοί προπονητές είναι σκόπιμο να διευκολυνθούν στην απόκτηση βασικών επαγγελματικών δικαιωμάτων, αλλά όλοι χρειάζεται να επιμορφωθούν και στη συνέχεια οι νεότεροι να έχουν όσο το δυνατόν πληρέστερη κατάρτιση. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, η σκακιστική προπόνηση στην Ελλάδα θα εξακολουθήσει να λειτουργεί σε ουσιαστικά ερασιτεχνικό επίπεδο και να επαφίεται στις προσωπικές ικανότητες και προσπάθειες για αυτοβελτίωση όσων χρίζονται προπονητές με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Σημείωση blog Θα ήθελα να εκφράσω τις ευχαριστίες μας τόσο στον κ. Κουρκουνάκη Ηλία, όσο και στον κ. Κοεράντ Φίλιππο για την συγκατάθεσή τους να αναδημοσιευθεί το παρόν άρθρο που είχε πρωτοδημοσιευθεί στο skakistiko.blogspot.gr τον Μάρτιο του 2010.