Η είσοδος στο βασίλειο θ8 δεν ήταν μια πράξη θέλησης. Ήταν μια παραίτηση.
Ο Ξύλινος Προφήτης σταμάτησε μπροστά στο μαύρο σύνορο που δεν έμοιαζε με τόπο αλλά με αίσθηση. Ένα λεπτό πέπλο ακινησίας απλωνόταν στον αέρα, σαν όλα όσα συνέβαιναν μέσα του να υπήρχαν ταυτόχρονα και να μη συνέβαιναν ποτέ.
«Δεν θα 'ναι τόπος αυτός, Ίριδα,» είπε χαμηλόφωνα.
«Θα 'ναι ερώτηση.»
Η Ίριδα ένιωσε τις παλμικές γραμμές του Σύμπαντος να αλλάζουν. Το χάρισμά της — η ικανότητα να προβλέπει τις επόμενες έξι κινήσεις όλων — τώρα τρεμόπαιζε, σαν ελαττωματικό φως.
Μπήκαν.
Το θ8 απλωνόταν μπροστά τους σαν κόσμος κατεστραμμένος από ερμηνείες. Σκακιέρες κρεμασμένες στον ουρανό, άλλες ενσωματωμένες στο έδαφος, λες και ο κόσμος είχε καταπιεί τις δικές του στρατηγικές. Τα κομμάτια, σπασμένα ή διαστρεβλωμένα, περιφέρονταν άσκοπα. Ένας ίππος ακίνητος κοιτούσε τον ουρανό· ένας πύργος κλειδωμένος σε τετράγωνο του αντιπάλου χρώματος έκλαιγε σιωπηλά, χωρίς μάτια.
Στην καρδιά του βασιλείου, ένα αμφιθέατρο φτιαγμένο από ρολόγια.
Εκεί τον συνάντησαν.
Ο Άσπαστος.
Ήταν πιο παλιός κι από την πρώτη παρτίδα. Ένα πλάσμα-παρατήρηση, ένα απομεινάρι της εποχής πριν καθοριστούν οι κανόνες. Το σώμα του αποτελούνταν από παλιά κομμάτια σκακιού και ξύλινες λέξεις που δεν λέγονταν πια. Το βλέμμα του, άχρονο.
«Ποιοι είστε εσείς που τολμάτε να φέρετε Μέλλον εδώ, όπου μόνο το Πριν υπάρχει;»
«Είμαι η Ίριδα του Λευκού Τάγματος.»
«Κι εγώ ο τελευταίος φορέας του Ρολογιού του Αέναου,» είπε ο Προφήτης.
Ο Άσπαστος έκανε ένα αργό νεύμα.
«Θέλετε το Πρώτο Ρολόι; Θέλετε να επαναφέρετε την Ισορροπία; Τότε πρέπει να διασχίσετε τα Πέντε Βάθη. Πέντε Δοκιμασίες. Πέντε Αλήθειες. Πέντε Θυσίες.»
Η γη έτρεμε — ή μήπως ήταν η σκακιέρα που απλώθηκε στα πόδια τους; Ένα ένα, τα Βάθη αποκαλύφθηκαν.
