Ἐν σιγῇ βαθείᾳ ἡ σκακιέρα κεῖται,
ὡς βωμὸς Νού, τετραγωνοειδὴς.
Μέλας καὶ λευκὸς ἐναλλάξ χιτὼν,
ὅπου ὁ λογισμὸς τελεῖ τὰ μυστήρια.
Πιόνια ταπεινὰ, ὥσπερ νεανίαι,
ἄγουσιν ἐμπρός, καρτερόντας μοῖραν.
Πύργοι σταθεροὶ ὡς τὸ Δίκαιον·
Ἱππεῖς σοφοὶ, ἐκ πλαγίων πορευσόμενοι,
λυτροῦσιν τὴν ἀλήθειαν ἀπὸ τὸ εἶδος.
Ἡ Βασίλεια, φλόγα τῆς διανοίας,
κυρεῖ ὅρασιν καὶ κρίσιν οἰκείαν.
Ὁ Βασιλεὺς, σῆμα ψυχῆς κεκρυμμένης,
ἀσφαλῶς φυλάττεται ὑπὸ νοητῶν τειχῶν.
Ὦ παίγνιον ἱερὸν καὶ ἀθάνατον,
οὐκ ἔστι πόλεμος, ἀλλ’ ἀσκητικὴ ὁδός.
Σὺ διδάσκεις φρόνησιν, ἐγκράτειαν,
καὶ ὡς νικᾶ τις ἑαυτὸν, οὐ τὸν ἕτερον.
Ὅταν δὲ τέλος ἔλθῃ τοῦ ἀγῶνος,
οὐδὲ εἷς ἥττηται ὁ καλῶς παίξας.
Πάντες δ’ ἐξελθόντες σοφώτεροι γίγνονται,
καθαρθέντες ὑπὸ τοῦ νοερὸυ πυρός.
Προοίμιον Σκακιστικοῦ Ἔπους
Ἄειδε, Μοῦσα, τὴν σύγκρουσιν τὴν ἱερὰν,
ἣ πρώτη ἐν σιγῇ τῆς σκακιέρας ἐσχίσθη·
ὅτε νοερὰ στρατεύματα ἐτάχθησαν
ἐπ’ ἀμφοῖν πλευραῖς, μελαίνη καὶ λευκή,
ἐνδυσμένα φρόνησιν, τέχνην, καὶ βούλησιν βαθεῖαν.
Ἔστησαν Πύργους ὡς τεῖχος ἀσάλευτον,
καὶ Ἱππεῖς δίπτυχοι περιεσχίσαν τὸν νουν·
Ἀξιωματικοὶ ὡς δοξαστικοὶ λόγοι
διεπέρασαν τὸ πλάτος μὲ λόγχην φωτός.
Ἡ Βασίλεια ἀχράντως ἐθρόει τὸ πέρας·
ὁ Βασιλεὺς ἔστη, σεμνὸς ὡς ἱερεὺς,
μετὰ τῆς φρουρᾶς τῆς ψυχῆς τοῦ κόσμου.
Καὶ ἐκίνειτο ἡ χείρ, ἡ τοῦ παίκτου,
ὡς χείρ τοῦ Διὸς πρὸς τὴν ἀρχὴν τῶν πάντων.
Ἐτάχθη τὸ πρῶτον πιόνιον, ὡς σπέρμα εἰμαρμένης·
ἀπὸ μικροῦ ἐγεννήθη ὁ δρᾶμα μέγας.
Σιγὴ πνέει – οὐκ ἀπραξία, ἀλλὰ σεμνότης.
Ὁ ἀγὼν ἀρχίζει οὐκ ἐν λύρᾳ, ἀλλ’ ἐν σκέψει.
Καὶ ἕκαστος λογισμὸς γίγνεται βέλος,
καὶ πᾶσα κίνησις – κρίσις ψυχῆς καὶ κόσμου.
Σκηνὴ Πρώτη – Ἡ Μάχη Ἀρχίζει
Πιόνιον (Πρῶτον Λευκόν) –
Ὦ μοῖρα ταπεινή, ἀλλ’ ἐμὴ κλῆσις μεγάλη·
ἐκ τῆς σιγῆς με ἔσπειρε χεὶρ ἀοράτου.
Ἐκ βαθέων ἔρχομαι, οὐχ ὡς ἥρως,
ἀλλ’ ὡς λύχνος μικρὸς ἐν νυκτὶ μακραίᾳ.
Ἐὰν ἀνθέξω, θεὸς ἔσομαι. Ἐὰν πεσῶ –
γένεσθαι μοι τὸ πέρας σπόρος μέλλοντος.
Πύργος (Λευκός) –
Στήλη ἐγὼ εἰμὶ τοῦ Νόμου καὶ τῆς Τάξεως.
Ἐκ γραμμῆς ἔρχομαι, ὡς βολὴ δικαίου.
Οὐ στρέφω, οὐ σκιρτῶ· μόνο ὁρμῶ
ὅπου ἡ εὐθύτης με ἀπαιτεῖ.
Φρούριον τοῦ Βασιλέως εἰμὶ –
ἀλλ’ ἐὰν κληθῶ, ἐμπλέκωμαι εἰς τὸ πεδίον.
Ἵππος (Μέλας) –
Ἐγὼ, τὸ ἄρρητον σχῆμα.
Σὺ με ζητεῖς – καὶ οὐ με εὑρίσκεις.
Ὁδὸν πορεύομαι ὅθεν οὐκ ἔδοξας.
Ἐγὼ εἰμὶ ὁ παλμός τοῦ ἀπροόπτου,
ἡ στροφή τῆς Τύχης ἐν τῷ λογισμῷ.
Μὴ μὲ ἀμελήσῃς – καὶ μὴ με πλησιάσῃς.
Βασίλεια (Λευκή) –
Φλέγομαι ὅλη, σιγῶ καὶ βάλλω.
Ἡ φωνή μου – φωνὴ πέντε δρόμων.
Ἀνέχομαι τὴν σιωπὴ τοῦ Βασιλέως,
ἀλλὰ ἐν ἐμοὶ πάλλεται ἡ βούλησις τῶν πάντων.
Μὴ ἐγείρητέ με ἐὰν οὐχὶ ἥκιστα χρεία.
Ἀλλ’ ἐὰν βαδίσω – ἔρχεται ἡ Ἀνάγκη.
Βασιλεὺς (Μέλας) –
Οὐχ ὁ κραταιότερος εἰμι – ἀλλ’ ὁ σημαντικώτερος.
Ἐὰν πλανηθῶ, πᾶν τὸ κτίσμα λυθήσεται.
Καθίζω ὡς νήπιος ἐν μέσῳ πολέμου·
οἱ πάντες ζῶσι δι’ ἐμὲ – καὶ ἐγὼ διὰ τοὺς πάντας.
Ὅτε φθάσῃ ἐχθρὸς πλησίον,
οὐ μαχοῦμαι – ἀλλ’ ἔρχομαι ἐν σιγῇ πρὸς τέλος.
Χορὸς Πιονίων (Ἀμφοτέρων)
Ἐμὲ ὁ πρώτιστος· ἐμὲ ὁ ἔσχατος.
Ἐμὲ πατοῦσιν, ἀλλ’ ἐγὼ διαβαίνω.
Ἐὰν εὑρεθῶ ἔμπροσθεν, ὁ κόσμος κινεῖται.
Ἐὰν πλανηθῶ, χάνεται ἡ θυσία.
Σκηνὴ Δευτέρα – Φωναὶ ἐκ τοῦ Ἐπέκεινα
Φάντασμα Πιονίου (Λευκοῦ)
Ἐτάχθην μικρὸς, ἀλλ’ ἔπεσον ὑπὲρ τοῦ ὅλου.
Οὐκ ἐτελεύτησα μάτην –
ὁ θάνατός μου ἔλυσε τὴν σιγήν τριῶν.
Ἐσχάτως ἐδράμην πρὸς ἀνάστασιν,
ἀλλ’ οὐκ ἔφθασα.
Καὶ νῦν εἰμὶ φῶς,
ὁρῶν ἅπαντα, ἀλλ’ ἀθόρυβος μένων.
Φάντασμα Ἱππέως (Μέλανος)
Ἔδραμον πλαγίως, σιωπῶν, ὡς ὄφις σοφός.
Προσῆλθον ὄπισθεν, παῖς τακτικῆς θείας.
Ἀλλ’ ὁρατὸς ἐγενόμην διὰ φλογῶν ὀφθαλμὸν
καὶ κατεκόπην.
Τὸ σῶμα ἔπεσε· ὁ λογισμὸς μοι ἀνέβη.
Σὺ με ἐνόμισας νεκρόν –
ἐγὼ εἰμὶ διδάσκαλος τοῦ αὐτοσχεδιασμοῦ.
Φάντασμα Πύργου (Λευκοῦ)
Ἐστάθην ὡς τεῖχος·
ἐδέχθην τὸ βέλος δι’ ἄλλον.
Ἐφρουρησα, ἐμαρτύρησα, ἐσίγησα.
Καὶ νῦν ἐν αἰθέρι ἀναπαύομαι
ὡς στήλη κρυφῆς ἀνδρείας.
Ὁ Παίκτης ἔμαθεν δι’ ἐμοῦ τὸ Τίμιον.
Φάντασμα Βασιλείας (Μέλας)
Ἐπυρπολήθην ἐν ἀστραπῇ,
δι’ ἔνα λάθος χρονισμὸν τοῦ Παίκτου.
Ἐγὼ, ἡ παντοδύναμος, ἔπεσα ἐν ἀφρόνητι ὥρᾳ.
Τὸ φῶς μου ἐσκοτίσθη·
ἀλλ’ ὁ Παίκτης ἔμαθεν ὅτι δύναμις ἄνευ φρονήσεως
ἐστὶν ὑβριστικὸν δῶρον.
Καὶ οὕτως ὁ κόσμος ἐσώθη.
Φάντασμα Πιονίων (Χορὸς Ἐπέκεινα)
Ἐμὲ θυσία, ἐμὲ σιωπὴ,
Ἐμὲ τορνευτὴς ἀναβάσεως.
Ἐφάνην ἄχρηστος –
ἀλλ’ ἐπ’ ἐμοῦ ἐστερεώθησαν κλῆμα καὶ στεφάνη.
Ἀκούετε ἡμεῖς τοὺς σιωπῶντας·
ὁ θάνατος ἡμῶν εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς νίκης.
Ἐπίλογος – Τῇ Τέλειᾳ Κινήσει
Ὅτε πᾶσα κίνησις ἐτελέσθη,
καὶ τὰ τετράγωνα ἠσύχασαν,
ὅτε κατεπαύθη ὁ νοερὸς πόλεμος
καὶ τὰ χείλη τῶν Παίκτων ἔμειναν σφραγισμένα,
τότε ἡ Σιγὴ ἐλάλησε.
Ἔφη·
«Οὐκ εἶδες μάχην – ἀλλ’ εἶδες ἑαυτόν.
Ποῖον πιόνιον σὺ ὤν;
Πῶς ἐκινήθης; τί ἐφρούρησας;
Ποιὸν ἐθυσίασας; τί ἐκέρδησας;»
Καὶ ὁ Παίκτης, παλαίμαχος τῆς ὁδοιπορίας,
ἀνεκάθησεν ἐν ἐαυτῷ καὶ εἶπεν·
«Ἔπαιξα.
Ἔμαθον.
Ἐγνώρισα ὅτι ἡ τέχνη οὐ νικᾶν στοχεύει,
ἀλλ’ ἀληθεύειν ἐν κινήσει.
Τὸ σκάκι – εἰκὼν τοῦ βίου·
ἡ θυσία – μυστὴριον·
ἡ ἥττα – ἀφετηρία·
ἡ σιγή – σοφία.»
Καὶ ἐν τῇ τελευταίᾳ κρούσει τῆς σκακιέρας
ἦχος ἐπλήρωσε τὸ κενὸν·
ὁ κόσμος ἐκοινώνησε τὴν ἀλήθειαν τοῦ παίγνιου·
καὶ ὁ Παίκτης ἐσηκώθη,
πιο σοφός,
πιο ἥμερος,
πιο ἄνθρωπος.
