Γράφει ο ανταποκριτής του ChessTimes, Αλέξανδρος Δ. Φιλόπαιγος
Στις 27 Μαΐου του φανταστικού έτους 2025, στην Αίθουσα των Αιώνιων Κινήσεων, έλαβε χώρα η θρυλική σκακιστική μάχη ανάμεσα στον Μεγάλο Μάγο των Λευκών, Σεραφείμ ο Απαράμιλλος, και τη Σκοτεινή Δούκισσα των Μαύρων, τη διαβόητη Βαλέρια της Νύχτας. Οι δύο αντίπαλοι, επί χρόνια απομονωμένοι στα κάστρα της στρατηγικής τους, συναντήθηκαν για πρώτη φορά πάνω στη σκακιέρα, σ’ ένα ματς που έμελλε να γραφτεί στις χρυσές σελίδες της ιστορίας του σκακιού.
Η παρτίδα ξεκίνησε με το εκθαμβωτικό Γκαμπί του Ήλιου — μια ανοικτή επίθεση που συνδυάζει το φως της θυσίας με την ακρίβεια του γεωμετρικού υπολογισμού. Ο Σεραφείμ θυσίασε τον αξιωματικό του στη δέκατη κίνηση, δημιουργώντας ένα φαντασμαγορικό πλέγμα πιέσεων, σαν να χόρευαν οι ίπποι του σε ηλιακό ταμπλό.
Αλλά η Βαλέρια δεν λύγισε. Έφερε στην παρτίδα την τρομερή Άμυνα του Χάους, μια άγνωστη παραλλαγή της Σικελικής, που μέχρι τότε θεωρείτο μύθος. Η μαύρη βασίλισσά της άνοιξε δρόμο μέσα από πυκνά σκοτεινά τετράγωνα, προκαλώντας καταιγίδες τακτικών και θολώνοντας το βλέμμα των θεατών με το στρατηγικό της βάθος.
Στη μέση του παιχνιδιού, η σκακιέρα έμοιαζε με πίνακα του Νταλί: κομμάτια αιωρούνταν σε απίθανες ισορροπίες, ενώ κάθε κίνηση ήταν και ένα ποίημα αφιερωμένο στη δύναμη της σκέψης. Στο 34ο λεπτό, ο Σεραφείμ πέρασε την τελευταία του πεζή στρατιά στην έβδομη γραμμή. Η αίθουσα πάγωσε.
Η Βαλέρια, με μια κίνηση-αστραπή, αντάλλαξε τη βασίλισσα για δύο πύργους και πέτυχε αθανασία στην αμυντική τέχνη. Το φινάλε κατέληξε σε μια σπάνια ισοπαλία με διαρκές σαχ — ένας σπάνιος συμβιβασμός ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στη λογική και τη φαντασία.
Η μάχη αυτή δεν ανέδειξε νικητή. Αλλά ίσως εκεί βρισκόταν η μεγαλύτερη της αξία: στην υπενθύμιση ότι το σκάκι δεν είναι μόνο αγώνας για τη νίκη, αλλά και τέχνη, γλώσσα, όραμα — μια συνάντηση δύο κόσμων πάνω σε 64 τετράγωνα.
